Lewiatan Narodów_

służby. Głosił On poselstwo zbawienia i „przemawiał z mocą”. Łukasza 4,32. Słuchacze
byli przekonani, że to, co mówił, pochodziło z nieba. Słowo i Duch Boży potwierdziły
boskie zesłanie Syna Bożego. {WB 182.5}
Uczniowie wciąż jeszcze trwali w swej niewygaszonej miłości przy ukochanym Mistrzu,
a mimo to byli pełni niepewności i wątpliwości. W udręce nie pamiętali o słowach
Chrystusa, które mówiły o Jego cierpieniach i śmierci. Gdyby Jezus był prawdziwym
Mesjaszem, czy byliby pogrążeni w takim smutku i rozczarowaniu? To pytanie dręczyło ich
podczas beznadziejnych godzin owej soboty, która dzieliła śmierć Chrystusa od Jego
zmartwychwstania. {WB 182.6}
Chociaż uczniów spowiła ciemna noc smutku, nie byli jednak opuszczeni. Prorok
powiedział: „Chociaż siedzę w ciemności, jednak Pan jest moją światłością (...) wyprowadzi
mię na światło, abym ujrzał jego sprawiedliwość”. Micheasza 7,8-9. „Ciemność nic nie
ukryje przed tobą, a noc jest jasna jak dzień, ciemność jest dla ciebie jak światło”. Psalmów
139,12. Bóg powiedział: „Światło świeci prawym w ciemności”. Psalmów 112,4. „I
poprowadzę ślepych drogą, której nie znają, ścieżkami im nieznanymi ich powiodę,
ciemność przed nimi obrócę w jasność, a miejsca nierówne w równinę. Oto rzeczy, których
dokonam i nie zaniedbam ich”. Izajasza 42,16. {WB 182.7}
Wieść, jaką uczniowie głosili w imieniu Pana, była pod każdym względem prawdziwa, a
wydarzenia, na które wskazywała, właśnie się rozgrywały. „Wypełnił się czas i przybliżyło
się Królestwo Boże” — to było ich poselstwo. Kiedy zakończył się „czas”, to znaczy
sześćdziesiąt dziewięć tygodni z dziewiątego rozdziału Księgi Daniela, które miały sięgać
aż do czasu Mesjasza, „Pomazaniec”, czyli „Chrystus”, został pomazany przez Ducha
Świętego tuż po chrzcie dokonanym przez Jana Chrzciciela w Jordanie. „Królestwo Boże”,
o którym głosili, że się przybliżyło, zostało ustanowione wraz ze śmiercią Chrystusa.
Królestwo to nie było, jak ich dawniej uczono, ziemskim mocarstwem. Nie będzie nim też
przyszłe, nieprzemijające królestwo, które powstanie, kiedy „królestwo, władza i moc nad
wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych
Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą
służyć i jemu będą poddane”. Daniela 7,27. Używane w Biblii wyrażenie „królestwo Boże”
oznacza królestwo łaski i chwały. O tym pierwszym pisał apostoł Paweł w Liście do
Hebrajczyków. Wskazawszy na Chrystusa, jako pełnego miłosierdzia Orędownika,
współczującego „ze słabościami naszymi”, mówi: „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu
łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę”. Hebrajczyków 4,16. Tron łaski
symbolizuje królestwo łaski, gdyż istnienie tronu wymaga istnienia królestwa. Chrystus w
wielu swoich przypowieściach używał wyrażenia „królestwo niebieskie”, aby określić
wpływ Bożej łaski na serca ludzi. {WB 183.1}
230