Lewiatan Narodów_

wielka prawda przez wszystkie stulecia była pociechą dla tych, którzy są wierni Bogu.
Dlaczego więc stała się — podobnie jak jej Twórca — kamieniem obrazy dla wyznawców
Chrystusa? Przecież sam Zbawiciel dał swoim uczniom obietnicę: „A jeśli pójdę i
przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie”. Jana 14,3. Przewidując
poczucie osamotnienia i smutek swych naśladowców, współczujący Jezus polecił aniołom
pocieszyć ich zapewnieniem, że powróci taki sam i tak, jak wstąpił do nieba. Gdy uczniowie
bacznie wpatrywali się w firmament, by ostatni raz spojrzeć na Tego, którego tak bardzo
kochali, nagle usłyszeli słowa: „Mężowie galilejscy, czemu stoicie, patrząc w niebo? Ten
Jezus, który od was został wzięty w górę do nieba, tak przyjdzie, jak go widzieliście idącego
do nieba”. Dzieje Apostolskie 1,11. Słowa aniołów obudziły w nich nową nadzieję.
„Wrócili do Jerozolimy z wielką radością i byli zawsze w świątyni, chwaląc
Boga”. Łukasza 24,52-53. Nie cieszyli się z tego, że Jezus odszedł od nich i że zostali sami
w walce z pokusami świata i próbami, lecz z obietnicy anioła, że ich Pan przyjdzie
powtórnie. {WB 179.3}
Zwiastowanie drugiego adwentu powinno być, jak wówczas kiedy aniołowie przynieśli
wieść pasterzom w Betlejem, poselstwem wielkiej radości. Wszyscy ci, którzy prawdziwie
miłują Zbawiciela, muszą z radością przyjąć poselstwo oparte na Słowie Bożym, że Ten, w
którym mają nadzieję na życie wieczne, przyjdzie znowu, ale nie jak za pierwszym razem,
aby być wyszydzonym, wzgardzonym i odrzuconym, lecz w mocy i chwale, by zbawić swój
lud. Natomiast wszyscy nie miłujący Zbawiciela, pragną, aby On nie wracał i nie ma
bardziej widocznego dowodu na to, że Kościoły odstąpiły od Boga, jak rozdrażnienie i
niechęć, wywołane przez to zesłane z nieba poselstwo. {WB 179.4}
Ci, którzy przyjęli naukę o powtórnym przyjściu Chrystusa, uznali także konieczność
pokuty i ukorzenia się przed Bogiem. Wielu przez długi czas wahało się między Chrystusem
a światem, lecz teraz poczuli, że przyszła chwila zdecydowanego wyboru. „To, co dotyczy
wieczności, stało się dla nich rzeczywistością. Niebo zbliżyło się do nich i poczuli się
winnymi przed Bogiem”. — Bliss 146. Chrześcijanie budzili się do nowego duchowego
życia. Pojęli, że czas jest krótki, że szybko muszą uczynić dla bliźnich to, co powinni.
Wszystko, co doczesne, zeszło na drugi plan, wydawało się, że wieczność stoi przed nimi
otworem. Ludzie stracili z oczu ziemskie rzeczy, myśląc jedynie o tym, co wieczne i
nieśmiertelne. {WB 179.5}
Duch Boży spoczął na nich i dodał mocy ich wezwaniom skierowanym do współbraci i
grzeszników, by przygotowali się na dzień Pański. Ciche świadectwo ich codziennego życia
było bezustannym wyrzutem dla pogrążonych w formalizmie i nieuświęconych członków
Kościoła. Lecz ci nie chcieli, aby im przeszkadzano w pogoni za przyjemnościami,
bogactwem i dążeniem do świeckich zaszczytów. Stąd właśnie brała się wrogość do prawdy
adwentowej i jej głosicieli. {WB 180.1}
225