Lewiatan Narodów_

kierowanym niezbożnymi żądzami. Potem zaś ci, którzy byli przyczyną zła, przypisywali je
adwentystom. {WB 177.5}
Pomimo że nazwisko Millera przyciągało tłumy mądrych i uważnych słuchaczy, to
jednak w prasie religijnej nie wspominano o nim zbyt często, chyba że go ośmieszano lub
oskarżano. Sędziwy mężczyzna, który porzucił wygody domowego ogniska i na własny
koszt jeździł od miasta do miasta, z miejsca na miejsce, by w nieustającym trudzie
zwiastować światu uroczyste ostrzeżenie przed nadchodzącym sądem, był szyderczo
oskarżany jako fanatyk, kłamca i sprytny oszust. {WB 177.6}
Rzucanie obelg na Millera, lżenie go wyzwiskami czy oczernianie wywoływało protest
oburzenia nawet w prasie świeckiej. „Lekkomyślne i kpiarskie traktowanie sprawy o tak
wielkiej doniosłości i brzemiennych skutkach — oświadczali ludzie poważni — to nie tylko
urażanie uczuć jej propagatorów i obrońców, ale także ośmieszanie dnia sądu, drwienie z
samego Boga i lekceważenie grozy Jego sądowego trybunału”. — Bliss 183. {WB 178.1}
Faktyczny sprawca tego zła starał się nie tylko przeciwdziałać poselstwu o drugim
adwencie, lecz także zniszczyć samego posłańca. Miller wykorzystywał prawdy biblijne do
otwartego ganienia ludzkich grzechów i niepokojenia ich uśpionych w samozadowoleniu
sumień. Nic więc dziwnego, że jego szczere i trafne, a jednocześnie ostre słowa rodziły
wrogość. Jawny sprzeciw członków Kościołów ośmielał niższe warstwy ludu do posuwania
się jeszcze dalej: wrogowie ułożyli plan pozbawienia go życia, gdy będzie opuszczał
miejsce zebrania. Lecz wśród tłumu byli aniołowie, a jeden z nich, przybrawszy postać
mężczyzny, uchwycił sługę Bożego za ramię i przeprowadził go przez wzburzony motłoch
w bezpieczne miejsce. Jego dzieło nie skończyło się jeszcze. Szatanowi i jego posłańcom
nie udało się zrealizować swych celów. {WB 178.2}
Pomimo opozycji wrogów ruch przebudzenia adwentowego zataczał coraz szersze kręgi.
Liczba nowo nawróconych, początkowo rzędu dziesiątek lub setek, wynosiła teraz tysiące.
Kościoły tolerowały wierzących, którzy przyjęli nauki Millera, ale po pewnym czasie także
przeciwko nim powstał duch wrogości i zaczęto coraz powszechniej stosować sankcje
wobec osób podzielających jego poglądy. Widząc to Miller zwrócił się w swym piśmie do
chrześcijan wszystkich wyznań, prosząc, by ci, którzy uważają jego nauki za fałszywe,
udowodnili mu błędy na podstawie Pisma Świętego. {WB 178.3}
„Czy wierzymy — pisał — w coś, co nie jest nakazane przez Słowo Boże, które, jak
sami przyznajecie, jest regułą i to jedyną regułą naszej wiary i życia? Co uczyniliśmy, że
ściągnęliśmy na siebie tyle jadowitych oskarżeń z ambon i prasy i daliśmy wam powód do
wykluczenia nas (adwentystów) z waszych Kościołów? Jeżeli błądzimy, proszę wskażcie
nam, w czym leży ten błąd, udowodnijcie na podstawie Pisma Świętego, że się mylimy. Już
dosyć z nas drwiono, ale to nie może przekonać nas, że błądzimy; jedynie Słowo Boże może
223