Lewiatan Narodów_

nieprzyjaciela. Izrael odrzucił jednak boską opiekę, więc pozostał bez obrońcy. Nieszczęsna
Jerozolima! Szarpią ją wewnętrzne nieporozumienia, ulice spływają krwią jej synów, a obce
wojska burzą miasto i mordują obrońców. {WB 18.5}
Wszystkie przepowiednie Chrystusa o Jerozolimie wypełniły się co do joty. Żydzi
doświadczyli Jego ostrzegawczych słów: „Jaką miarą mierzycie, taką i wam
odmierzą”. Mateusza 7,2. {WB 19.1}
Jako zwiastuny nieszczęścia i kary, ukazały się znaki i cuda. W nocy nadnaturalne
światło zajaśniało nad świątynią i ołtarzem. Wieczorem na chmurach ukazywały się obrazy
wojowników i wozy wojenne, ściągające do walki. Kapłani pełniący nocną służbę w
świątyni przerażeni byli tajemniczymi głosami; ziemia się trzęsła i słyszano słowa:
„Opuśćmy to miejsce!” Wielka brama wschodnia, której ogromne zawiasy umieszczone
były w kamiennej ościeży, i która była tak ciężka, że potrzeba było dwudziestu mężczyzn
do jej zamknięcia, teraz o północy otworzyła się sama. — Patrz Milman, The History of the
Jews XIII. {WB 19.2}
Przez siedem lat chodził ulicami Jerozolimy pewien człowiek i przepowiadał zbliżające
się nieszczęście. Dniem i nocą śpiewał żałosny hymn: „Głos z południa, głos z północy,
głos od czterech wiatrów, głos przeciw Jerozolimie i świątyni, głos przeciw oblubieńcowi i
oblubienicy, głos przeciw całemu narodowi”. Więziono i biczowano tego dziwnego
proroka, ale nie skarżył się wcale, a jedyną jego odpowiedzią na wszelkie zniewagi były
słowa: „Biada, biada Jerozolimie! Biada, biada miastu, narodowi i świątyni”. Wołanie to
zamilkło dopiero wówczas, kiedy człowiek ten zginął przy zburzeniu Jerozolimy, które
wcześniej przepowiedział. {WB 19.3}
Podczas zniszczenia Jerozolimy nie zginął ani jeden chrześcijanin. Chrystus ostrzegał
swych uczniów, a wszyscy, którzy uwierzyli Jego słowom, byli przygotowani na
przepowiedziany znak. {WB 19.4}
„Gdy zaś ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wówczas wiedzcie, że przybliżyło
się jej zburzenie. Wtedy mieszkańcy Judei niech uciekają w góry, a ci, którzy są w obrębie
miasta, niech wyjdą z niego” (Łukasza 21,20-21) — powiedział Jezus. Kiedy Rzymianie
pod dowództwem Cestusa otoczyli miasto, nieoczekiwanie przerwali oblężenie właśnie
wówczas, gdy nadarzyła się najlepsza okazja do nagłego natarcia. Oblężeni, wątpiąc w
powodzenie obrony, chcieli się właśnie poddać, kiedy wódz rzymski, bez widocznego
powodu, wycofał swe wojska. Boska opatrzność tak pokierowała wypadkami, aby
przyniosły ocalenie Jego ludowi. Chrześcijanie otrzymali oczekiwany i przepowiedziany
znak. Każdy, kto chciał się zastosować do przestróg Chrystusa, miał teraz ku temu
sposobność, a Pan sprawił, że ani Żydzi, ani Rzymianie nie mogli przeszkodzić w ucieczce
ludowi Bożemu. Po odwrocie Cestusa Żydzi wypadli z miasta i gonili cofające się wojska
rzymskie, a kiedy obie strony zajęte były walką, chrześcijanie mogli spokojnie opuścić
14