Lewiatan Narodów_

acia, nie jesteście w ciemności, aby was dzień ten jak złodziej zaskoczył. Wy wszyscy
bowiem synami światłości jesteście i synami dnia. Nie należymy do nocy ani do
ciemności”. 1 Tesaloniczan 5,4-5. {WB 167.3}
Stróżowie na murach Syjonu powinni byli pierwsi przyjąć wieść o przyjściu Zbawiciela,
pierwsi podnieść głos, aby zwiastować Jego bliskość, pierwsi wezwać naród do
przygotowania się na Jego przyjście. Ale oni beztrosko snuli marzenia o pokoju i
bezpieczeństwie, podczas gdy naród był pogrążony w grzechu. Jezus widział swój lud,
podobny do nie owocującego drzewa figowego, pokrytego pięknymi liśćmi, ale nie
wydającego cennego owocu. Z dumą przestrzegano zewnętrznych form religijności,
brakowało natomiast ducha prawdziwej pokory, skruchy i wiary, a jedynie te cechy mogły
uczynić służbę przyjemną Bogu. Zamiast owoców Ducha Żydzi objawiali pychę,
formalizm, chełpliwość, egoizm i nietolerancję. Upadły Kościół zamknął swe oczy na znaki
czasu. Pan nie opuścił go, ani nie skąpił mu swoich łask, a jednak Kościół odszedł od Boga i
wzgardził Jego miłością. Ponieważ wybrany lud nie wywiązał się ze swych zadań, toteż
dane mu obietnice nie zostały spełnione. {WB 167.4}
Takie są właśnie skutki zaniedbywania przyjęcia i powiększenia wiedzy oraz
przywilejów, jakie darowuje Bóg. Jeżeli Kościół nie będzie kroczył wskazaną przez
Opatrzność drogą, przyjmując każdy promień światła i spełniając każdy obowiązek, jaki mu
został nakazany, religia nieuchronnie stanie się formalizmem i zniknie duch żywotnej
pobożności. Prawidłowość ta często udowadniana była przez historię Kościoła. Bóg żąda od
swego ludu żywej wiary i posłuszeństwa na miarę udzielonych mu błogosławieństw i
przywilejów. Posłuszeństwo zaś wymaga ofiary i niesienia krzyża, dlatego tak wielu
pozornych naśladowców Chrystusa nie chciało przyjąć światła z nieba i — podobnie jak
Żydzi — nie poznało czasu swego nawiedzenia. Patrz Łukasza 19,44. Z powodu ich pychy i
niewiary Pan ominął ich i objawił swą prawdę tym, którzy, jak pasterze z Betlejem i mędrcy
ze Wschodu, przyjęli objawione im światło. {WB 167.5}
209