Lewiatan Narodów_

Baxter powiedział: „Myśl o przyjściu Pana jest dla mnie najsłodsza i najradośniejsza”.
— Richard Baxter, Works XVII, 555. „Zadaniem wiary i cechą świętych jest umiłowanie
Jego przyjścia i oczekiwanie na tę błogosławioną nadzieję. Jeżeli śmierć jest ostatnim
wrogiem, który ma być zniszczony przy zmartwychwstaniu, to możemy zrozumieć, jak
gorąco chrześcijanie powinni pragnąć i modlić się o powrót Chrystusa, gdy dokona się to
pełne i ostateczne zwycięstwo”. — Tamże XVII, 500. „Jest to dzień, którego oczekiwać,
pragnąć i spodziewać się powinni wszyscy wierzący, jako zakończenie dzieła zbawienia
oraz spełnienie wszystkich ich pragnień i dążeń”. „Przyśpiesz, o Panie, ten błogosławiony
dzień”. — Tamże XVII, 182-183. Taka była nadzieja Kościoła apostolskiego, Kościoła „na
pustyni” i reformatorów. {WB 161.4}
Proroctwo przepowiada nie tylko sposób i cel powtórnego przyjścia Chrystusa, ale
podaje także znaki, po których można poznać, kiedy to się stanie. Jezus powiedział: „I będą
znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach”. Łukasza 21,25. „Zaćmi się słońce i księżyc nie
zajaśnieje swoim blaskiem. I gwiazdy spadać będą z nieba, i moce niebieskie będą
poruszone. A wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach z wielką mocą i
chwałą”. Marka 13,24-26. Apostoł Jan tak opisuje pierwszy ze znaków, który poprzedzi
powrót Chrystusa: „Powstało trzęsienie ziemi i słońce pociemniało jak czarny wór, a cały
księżyc poczerwieniał jak krew”. Objawienie 6,12. {WB 161.5}
Znaki te zaczęto spostrzegać w końcu XVIII wieku. Spełnieniem się przepowiedni było
najstraszniejsze, jakie dotychczas zanotowano, trzęsienie ziemi w roku 1755. Powszechnie
znane jako trzęsienie ziemi w Lizbonie, objęło jednak swym zasięgiem większą część
Europy, Afryki i Ameryki. Zanotowano je w Grenlandii, Indiach Zachodnich, na wyspie
Madera, w Szwecji, Norwegii, Wielkiej Brytanii i Irlandii. Objęło ono przestrzeń nie
mniejszą niż 10 400 000 km2. W Afryce wstrząs był prawie tak samo gwałtowny jak w
Europie. Zniszczona została większa część Algieru. W niewielkiej odległości od Maroka
ziemia pochłonęła wieś z 8-10 tysiącami mieszkańców. Potężna fala, porywająca miasta i
powodująca wielkie zniszczenie, runęła na wybrzeża Hiszpanii i Afryki. {WB 161.6}
Najgwałtowniejsze wstrząsy miały miejsce w Hiszpanii i Portugalii. Do Kadyksu wdarła
się fala, jak powiadają, o wysokości osiemnastu metrów. „Niektóre z największych
gór Portugalii zaczęły się gwałtownie trząść od podstaw. Ich szczyty otworzyły się i w
niepojęty sposób zostały rozłupane i rozdarte, a ogromne kawały skał spadły w pobliskie
doliny. Opowiadano, że z gór tych wydobywały się płomienie”. — Sir Charles, Lyell,
Principles of Geology 495. {WB 161.7}
„W Lizbonie «usłyszano podziemny grzmot i w chwilę potem na skutek potężnego
wstrząsu runęła większa część miasta. W przeciągu sześciu minut zginęło sześćdziesiąt
tysięcy ludzi. Morze cofnęło się najpierw, odkrywając piaszczyste dno, a potem wróciło,
podnosząc się o ponad piętnaście metrów powyżej normalnego poziomu». Innym
201