Lewiatan Narodów_

Biblię uważali za podstawę wiary oraz źródło wolności i mądrości. Jej zasad pilnie
uczono w domu, w szkole i w kościele, a owoce tego objawiały się w dobrobycie,
wykształceniu, moralnej czystości i wstrzemięźliwości. Można było przez długie lata
mieszkać w purytańskich osiedlach i „nie zobaczyć żadnego pijaka, nigdy nie usłyszeć
przekleństwa i nie spotkać żebraka”. — Bancroft I, 19.25. Był to dowód, że zasady Pisma
Świętego są najlepszym środkiem zapewnienia dobrobytu narodowi. Słabe i odosobnione
kolonie utworzyły po jakimś czasie silną konfederację stanów, a świat ze zdumieniem
dowiadywał się o pokoju i rozwoju „Kościoła bez papieża i państwa bez króla”. {WB
157.2}
Jednak do wybrzeży Ameryki przybywali także ludzie, którzy kierowali się motywami
odmiennymi od pobudek pierwszych pielgrzymów. Choć prosta wiara i czyste życie były
kształcącą i sięgającą daleko siłą, jej wpływ stawał się coraz słabszy w miarę jak rosła
liczba tych, którzy szukali jedynie ziemskich korzyści. {WB 157.3}
Przepisy pierwszych kolonistów, mówiące, że prawo do głosowania i obejmowania
urzędów państwowych posiadają tylko wyznawcy Kościoła, przyniosły zgubne skutki.
Zaakceptowano tę zasadę, aby zachować czystość państwa, ale spowodowała ona zepsucie
Kościoła. Ponieważ odpowiednie wyznanie było warunkiem uzyskania prawa głosowania i
dopuszczania do publicznych urzędów, wielu zostawało członkami Kościoła jedynie ze
względów materialnych, nie doznawszy odrodzenia serca. Doszło w końcu do tego, że
Kościoły składały się w większej części z ludzi nienawróconych, nawet wśród duchownych
byli tacy, którzy nie tylko propagowali błędne nauki, lecz także nic nie wiedzieli o
odradzającej mocy Ducha Świętego. I znowu objawiały się fatalne skutki — które tak często
widoczne były w historii Kościoła od czasów Konstantyna aż po dzień dzisiejszy —
budowania Kościoła przy pomocy państwa i żądania od władz świeckich, by wspierały
ewangelię Tego, który powiedział: „Królestwo moje nie jest z tego świata”. Jana 18,36.
Wiązanie Kościoła z państwem, choćby w najmniejszym stopniu, nie powoduje — jak by
się to wydawało — zbliżenia świata do Kościoła, lecz Kościoła do świata. {WB 157.4}
Zasada, tak wspaniale głoszona przez Robinsona i Williamsa, że prawda jest w
nieustannym rozwoju, że chrześcijanie powinni chętnie przyjąć każde światło skierowane
do nich ze Słowa Bożego, została zapomniana przez potomków tych reformatorów.
Protestanckie Kościoły Ameryki i Europy, tak łaskawie obdarzone błogosławieństwami
reformacji, nie poszły ścieżką dalszych reform. Choć od czasu do czasu występowali wierni
ludzie, by głosić nowe prawdy i ujawniać zakorzenione błędy, to jednak większość — tak
jak Żydzi za czasów Chrystusa i katolicy za czasów Lutra — zadowalała się tym, że
wierzyła tak, jak wierzyli ich ojcowie i żyła tak, jak oni żyli. Religia ponownie zniżyła się
do poziomu formalizmu, pielęgnując nadal błędy i zabobony, które by odrzucono, gdyby
Kościół dalej kroczył ścieżką światła Słowa Bożego. W ten sposób duch zaszczepiony przez
reformatorów powoli wygasał, aż Kościoły protestanckie wymagały takiej reformy jak
196