Lewiatan Narodów_

„A mieszkańcy ziemi radować się będą nimi i weselić się, i podarunki sobie nawzajem
posyłać, dlatego że ci dwaj prorocy udręczyli mieszkańców ziemi”. Niezbożna Francja
uciszyła ostrzegawcze głosy obu świadków Bożych. Słowo Boże leżało martwe na jej
ulicach, a ci, którzy nienawidzili ograniczeń i żądań Bożego prawa, triumfowali. Ludzie
publicznie urągali Królowi niebios. Jak niepokutujący grzesznicy za czasów starożytnych,
wołali: „Jakożby mógł dowiedzieć się Pan? Czy Najwyższy wie o tym?” Psalmów
73,11. {WB 145.4}
Z bluźnierczą zuchwałością, przekraczającą wszelkie wyobrażenia, jeden z kapłanów
nowego porządku powiedział: „Boże, jeśli istniejesz, zemścij się za obrazę swego Imienia!
Wypowiadam Ci wojnę! Ale Ty milczysz! Nie masz odwagi okazać gniewu! Któż wobec
tego będzie wierzył w twoje istnienie?” — Lacretelle, History XI, 309, w: Sir Archibald
Alison, History of Europe I, 10. Słowa te były jakby echem oświadczeń faraona: „Któż to
jest Pan, bym miał słuchać głosu jego? (...). Pana nie znam”. {WB 145.5}
„Głupi rzekł w sercu swoim: Nie ma Boga!” Psalmów 14,1. Pan zaś mówi o
bezczeszczących Jego prawdę: „Głupota ich uwidoczni się wobec wszystkich”. 2
Tymoteusza 3,9. Niewiele czasu upłynęło od momentu wyrzeczenia się przez Francję czci
żywego Boga Najwyższego, który mieszka w wieczności, gdy oddała się ona najbardziej
poniżającemu bałwochwalstwu, składając hołd Bogini Rozumu w osobie nierządnej
kobiety. Dokonały tego władze państwowe i prawodawcze na zgromadzeniu przedstawicieli
narodu. Historyk pisze: „Jedna z ceremonii tych obłąkanych czasów pozostaje
niedościgniona przez swą niezbożność, graniczącą z niedorzecznością. Oto drzwi Konwentu
otworzyły się przed grupą muzyków, którzy poprzedzali uroczysty pochód członków władz
miejskich, śpiewających hymny ku czci wolności i niosących przedmiot swojego kultu —
zawoalowaną kobietę, którą nazwali Boginią Rozumu. Kiedy wniesiono ją do gmachu,
uroczyście zdjęto z niej welon i posadzono po prawej stronie prezydenta. Wszyscy poznali
ją, była to tancerka operowa. (...) Tej osobie, najodpowiedniejszej przedstawicielce rozumu,
któremu hołdowano, Zgromadzenie Narodowe Francji oddało swą cześć. Owa niezbożna i
śmieszna maskarada stała się do pewnego stopnia modna, Boginię Rozumu wywyższano w
wielu miejscowościach w całej Francji, gdzie ludzie chcieli w ten sposób okazać, że
dorównują osiągnięciom rewolucji”. — Scott I, 17. {WB 145.6}
Mówca, który rozpoczął uroczystość oddania czci rozumowi, oświadczył: „Członkowie
ciała ustawodawczego! Fanatyzm ustąpił miejsca rozumowi. Jego zaślepione oczy nie
mogły znieść wspaniałości światła. Dzisiaj nieprzeliczone masy zebrały się pod tym
gotyckim sklepieniem, gdzie po raz pierwszy rozbrzmiewają słowa prawdy. Tutaj Francuzi
oddali hołd prawdziwemu bóstwu wolności i rozumowi. Tu wypowiedzieliśmy życzenia
powodzenia dla oręża Republiki. Tutaj porzuciliśmy martwych bożków na rzecz rozumu,
żywego obrazu arcydzieła natury”. — M. A. Thiers, History of the French Revolution II,
370-371. {WB 146.1}
181