Lewiatan Narodów_

„Gdy wiadomość o masakrze dotarła do Rzymu, radość dostojników Kościoła nie miała
granic. Kardynał z Lotaryngii nagrodził posła tysiącem koron. Armata św. Anioła
zagrzmiała uroczystą salwą, na każdej wieży bito w dzwony, a papież Grzegorz XIII, w
otoczeniu kardynałów i dostojników Kościoła, podążył z uroczystą procesją do Kościoła św.
Ludwika, gdzie kardynał z Lotaryngii zaintonował «Te Deum». Ku upamiętnieniu rzezi
wybito medal, a w Watykanie jeszcze dziś można oglądać trzy freski Vasariego, które
przedstawiają króla planującego wraz z radą masakrę, zabicie admirała Colingny’ego i samą
rzeź. Grzegorz posłał Karolowi złotą różę, a w cztery miesiące po masakrze z
zadowoleniem słuchał kazania francuskiego księdza, który mówił o tym dniu szczęścia i
radości, kiedy to ojciec święty otrzymawszy wiadomość, uroczyście udał się do Kościoła,
by tam złożyć Bogu i św. Ludwikowi swe dziękczynienie”. — Henry White, The Massacre
of St. Bartholomew XIV, 34. {WB 144.6}
Ten sam duch, który spowodował krwawą noc św. Bartłomieja, kierował również
niektórymi wydarzeniami rewolucji. Jezusa Chrystusa uznano za oszusta, a zbiorowy
okrzyk francuskich niewiernych dotyczący Zbawiciela brzmiał: „Precz z łajdakiem!”
Wyzywające błuźnierstwo i obrzydliwa nieprawość szły ze sobą w parze. Na piedestał
wzniesiono najpodlejszych ludzi i największych niegodziwców oddanych okrucieństwu i
rozpuście. Czyniąc to wszystko złożono hołd szatanowi, Chrystus został ukrzyżowany, a
wraz z Nim Jego prawda, czystość i miłość. {WB 145.1}
„Zwierzę wychodzące z otchłani stoczy z nimi bój i zwycięży ich, i zabije ich”.
Niezbożna moc, która podczas rewolucji i panowania terroru we Francji sprawowała
władzę, podjęła taką walkę przeciw Bogu i Jego świętemu Słowu, jakiej świat nigdy
dotychczas nie widział. Zgromadzenie Narodowe zniosło kult Boga. Biblie zebrano i
publicznie spalono, okazując im przy tym największą wzgardę. Zdeptano przykazania Boże.
Zniesiono nakazy i postanowienia Biblii. Usunięto tygodniowy dzień odpoczynku, a co
dziesięć dni oddawano się swawolnym rozrywkom. Chrzest i wieczerza Pańska zostały
zabronione. Na cmentarzach widniały napisy uznające śmierć za wieczny sen. {WB 145.2}
Twierdzono, że bojaźń Boża nie jest początkiem mądrości, lecz głupoty. Wszelkie
praktyki religijne zostały zabronione, uznawano jedynie służbę dla wolności i ojczyzny.
„Sprowadzono konstytucyjnego biskupa Paryża, aby zagrał główną rolę w najbardziej
obraźliwej i nierozważnej komedii, jaką kiedykolwiek odegrano w obecności
przedstawicieli Zgromadzenia Narodowego. (...) Uroczyście przyprowadzono go przed
Konwent, aby oświadczył, że religia, której tyle lat nauczał, jest pod każdym względem
oszustwem klechów, nie mającym oparcia ani w historii, ani w świętych prawdach. Biskup
uroczyście i wyraźnie zaparł się istnienia Boga, dla którego służby został poświęcony, i
zdeklarował się oddać służbie wolności, równości, cnoty i moralności. Potem złożył na stół
swój biskupi strój i przyjął braterskie objęcie przewodniczącego Konwentu. Wielu
odstępczych księży poszło za przykładem swojego prałata”. — Scott I, 17. {WB 145.3}
180