Lewiatan Narodów_

gniewu, którą lud na sądzie będzie musiał wychylić do dna. Boską litość i współczującą
miłość wyraził Jezus w smutnych słowach: „Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków
i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani; ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci
twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście!” Mateusza
23,37. {WB 15.3}
O, gdybyś ty, uprzywilejowany narodzie, poznał czas nawiedzenia swego i to, co służy
ku twemu pokojowi! Wstrzymywałem karzącego anioła, wzywałem cię do okazania
skruchy, ale na próżno. Odrzuciłeś nie tylko sługi i proroków, lecz nawet Świętego
Izraelskiego, twego Zbawiciela, a gdy zginiesz, sam będziesz za to odpowiedzialny. „Ale
mimo to do mnie przyjść nie chcecie, aby mieć żywot”. Jana 5,40. {WB 15.4}
Chrystus widział w Jerozolimie symbol świata zatwardziałego w niewierze i buncie,
zbliżającego się do sprawiedliwego sądu Bożego. Cierpienia grzesznej ludzkości dręczyły
Jego duszę i wydzierały z Jego ust okrzyk goryczy. W ludzkiej nędzy, we łzach i krwi Jezus
widział skutki grzechu. Głębokie współczucie dla uciśnionych i cierpiących napełniało Jego
serce. Pragnął przynieść ludziom ulgę. Jednak nawet Jego ręka nie była w stanie wstrzymać
fali ludzkiego nieszczęścia, gdyż mało było takich, którzy u Niego szukali ratunku. Był
gotowy umrzeć, by im umożliwić zbawienie, lecz niewielu przychodziło do Niego, aby Go
prosić o życie wieczne. Majestat Niebios płacze! Syn wiekuistego Boga jest przygnębiony i
złamany udręką! Widok ten zdziwił całe niebo. {WB 15.5}
Ból Chrystusa przedstawia nam całą okropność grzechu. Pokazuje jak trudne — nawet
dla boskiej wszechmocy — jest zadanie ratowania winnych od następstw przekroczenia
prawa. W ostatnim pokoleniu Jezus widział świat znajdujący się w podobnym zwiedzeniu
jak to, które spowodowało zburzenie Jerozolimy. Odrzucenie Jezusa było wielkim grzechem
Żydów. Wielkim przestępstwem chrześcijańskiego świata jest odrzucenie prawa Bożego —
fundamentu rządów Bożych w niebie i na ziemi. Przepisy Boga są znieważane i odrzucane.
Miliony ludzi pozostających w niewoli grzechu i skazanych na powtórną śmierć nie chcą
przyjąć słowa prawdy w dniu nawiedzenia. Jakaż straszliwa to ślepota! {WB 15.6}
Dwa dni przed świętem Paschy Chrystus po raz ostatni opuścił świątynię po
zdemaskowaniu pozornej pobożności żydowskich wodzów i udał się ponownie ze
swymi uczniami na Górę Oliwną. Usiadł na pokrytym zieloną murawą zboczu, skąd
roztaczał się widok na miasto. Jeszcze raz spojrzał na mury, wieże i pałace miasta, jeszcze
raz popatrzył na świątynię i jej olśniewającą wspaniałość — ten diadem piękności,
koronujący świętą górę. {WB 15.7}
Przed tysiącem lat psalmista wychwalał dobroć Bożą dla Izraela, to, że Pan uczynił sobie
świątynię izraelską mieszkaniem. „Przybytek jego jest w Salem; a mieszkanie jego na
Syjonie”. Psalmów 76,3. „Lecz wybrał plemię Judy i górę Syjon, którą miłuje”. Psalmów
78,68. „Zbudował świątynię swoją jak wysokie niebo, jak ziemię; którą ugruntował na
9