Lewiatan Narodów_

Jako członkowie zakonu nosili święte szaty, odwiedzali więzienia i szpitale, pomagali
chorym i biednym. Głosili przy tym, że wyrzekli się świata i nosili święte imię Jezusa, który
także wędrował czyniąc dobro. Niestety, pod tą szatą nienaganności bardzo często kryły się
najbardziej zbrodnicze zamiary. Główną zasadą zakonu była reguła: „cel uświęca środki” i
zgodnie z nią kłamstwo, kradzież, krzywoprzysięstwo oraz skrytobójstwo były nie tylko
przebaczalne, ale nawet chwalebne, jeżeli służyły dobru Kościoła. Pod najrozmaitszymi
pozorami jezuici torowali sobie drogę do urzędów państwowych, osiągali stanowiska
doradców królów i kierowali polityką narodów. Służyli swym panom po to tylko, by stać się
ich szpiegami. Zakładali kolegia dla synów książąt i szlachty oraz szkoły dla dzieci ludu,
zmuszali też dzieci protestantów do brania udziału w papieskich obrzędach. Cała
zewnętrzna okazałość i blask katolickich ceremonii były zamierzonym oddziaływaniem w
celu oszołomienia umysłu i oczarowania wyobraźni. Na skutek tego synowie często
zdradzali wolność wiary, o którą ich ojcowie tak bardzo walczyli. Jezuici szybko
rozprzestrzenili się w całej Europie, a tam, gdzie zjawiali się, następowało odnowienie
papiestwa. {WB 124.3}
Ażeby udzielić im jeszcze większej mocy, wydano bullę, która ponownie wprowadziła
inkwizycję.14 {WB 124.4}
Pomimo powszechnego wstrętu, z jakim traktowano ją nawet w krajach katolickich,
papiescy władcy na nowo wprowadzili ten straszliwy trybunał, a tortury zbyt straszne,
by zadawać je publicznie, były ponownie stosowane, tym razem w niedostępnych lochach.
W wielu krajach tysiące ludzi, którzy stanowili kwiat narodu, którzy byli
najszlachetniejszymi, najmądrzejszymi i najbardziej miłującymi ojczyznę obywatelami,
traciło życie lub było zmuszonych uciekać do innych krajów. Ginęli uczeni, kaznodzieje,
zwykli mieszkańcy miast, artyści i rzemieślnicy. {WB 124.5}
Takie były środki stosowane przez Rzym, by zgasić światło reformacji, wyrwać z rąk
ludu Biblię i odbudować zabobon oraz ciemnotę średniowiecza. Jednak dzięki Bożemu
błogosławieństwu i wysiłkom tych szlachetnych ludzi, których Pan powołał jako następców
Lutra, protestantyzm nie upadł. Nie zawdzięczał on swej siły łasce ani broni panujących.
Twierdzami protestantyzmu stawały się najmniejsze kraje i najskromniejsze oraz najsłabsze
narody. Oto mała Genewa pośród wrogów, którzy usiłowali ją zniszczyć, oto Holandia
walcząca na piaszczystych brzegach nad Morzem Północnym przeciwko tyranii Hiszpanii,
największego i najbogatszego wówczas królestwa, oto posępna i nieurodzajna Szwecja —
we wszystkich tych państwach reformacja odnosiła zwycięstwa. {WB 125.1}
Przez prawie trzydzieści lat Kalwin pracował w Genewie najpierw po to, aby założyć
Kościół, który będzie żył zgodnie z Biblią, a potem, by szerzyć stamtąd reformację w całej
Europie.* Jego działalność jako nauczyciela narodu nie była wolna od błędów. Był
onjednak narzędziem mającym ogłosić prawdy szczególnie ważne dla jego czasów,
153