Lewiatan Narodów_

skruszone serca, wypuszczał więźniów, przywracał ślepym wzrok, leczył chorych i
głuchych, oczyszczał trędowatych, wskrzeszał umarłych, a ubogim kazał Ewangelię. Dzieje
Apostolskie 10,38; Łukasza 4,18; Mateusza 11,5. Laska Boża spływała na wszystkich bez
wyjątku, do wszystkich było skierowane chwalebne wezwanie: „Pójdźcie do mnie wszyscy,
którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie”. Mateusza 11,28. {WB
14.4}
Chociaż płacono Mu złem za dobro, nienawiścią za miłość (Psalmów 109,5), On jednak
nie uchylał się od swego posłannictwa łaski. Nigdy nie odrzucał tych, którzy szukali Jego
miłosierdzia. Jak bezdomny włóczęga, żyjący codziennie we wzgardzie i niedostatku, żył,
aby służyć potrzebującym, łagodzić ból i skłaniać dusze do przyjęcia daru żywota. Chociaż
przekorne serca odrzucały Jego łaskę, to jednak wracała ona silniejszymi falami
współczującej, niewypowiedzianej miłości. Mimo to Izrael odwrócił się od swego
najlepszego Pomocnika, znieważał Jego miłość, wyśmiewał Jego rady, a ostrzeżenia
odrzucał. {WB 14.5}
Czas nadziei i łaski szybko zbliżał się ku końcowi, czasza długo wstrzymywanego
gniewu dopełniała się. Niebezpieczeństwo, jakie powstało w okresie odstępstwa i buntu,
miało spaść na lud, a Ten, który jedynie mógł obronić go przed zbliżającą się karą, był
znieważony. Z chwilą śmierci Chrystusa na Golgocie miał się skończyć dla Izraela okres
czasu, kiedy to, jako naród, był uprzywilejowany i błogosławiony. Strata choćby jednej
duszy jest nieszczęściem nieskończenie przewyższającym zdobycze i skarby tego
świata. {WB 14.6}
Kiedy Chrystus spoglądał na Jerozolimę, widział zgubę tego miasta i narodu, który
kiedyś był wybrańcem Bożym, Jego szczególnym klejnotem. {WB 15.1}
Prorocy płakali nad odstępstwem Izraela i spustoszeniami jakie były wynikiem
grzechów ludu. Jeremiasz pragnął, by oczy jego stały się źródłami łez, aby mógł w dzień i w
nocy opłakiwać pobitych synów i córki swego ludu, który dostał się w obcą
niewolę. Patrz Jeremiasza 9,1; 13,17. Jakiż ból musiał odczuwać Chrystus, który swym
wzrokiem ogarniał nie tylko lata, ale i wieki. Jezus widział anioła śmierci z mieczem
zwróconym ku miastu, które tak długo było mieszkaniem Boga. Z wierzchołka góry
Oliwnej, z tego miejsca, które później zajęli Tytus i jego wojsko, spoglądał Jezus na święte
przedsionki i sale, a przed Jego zamglonymi łzami oczyma wyłaniał się obraz przyszłości —
mury miasta otoczone wojskiem nieprzyjacielskim. Słyszał odgłos zbliżających się wojsk
oraz wołania o chleb matek i dzieci zgromadzonych w oblężonym mieście. Widział tę
wspaniałą świątynię, jej pałace i wieże oddane na pastwę płomieni, a potem tlące się na ich
miejscu zgliszcza. {WB 15.2}
Kierując wzrok dalej w przyszłość Jezus widział lud przymierza rozproszony po całej
ziemi. W doczesnej zapłacie, jaka nawiedzi Jego naród, widział pierwszą kroplę z czaszy
8