Lewiatan Narodów_

Straszliwa była ciemność, w jaką popadł naród, który wzgardził prawdą. „Łaska
zbawienia” zakwitała we Francji, lecz ta, widząc jej moc i świętość, jak swym boskim
urokiem porywała tysiące ludzi, a blaskiem oświecała miasta i wsie, odwróciła się pomimo
tego i wybrała ciemność zamiast światłości. Gdy zaofiarowano jej niebiański dar,
odepchnęła go od siebie. Zło nazwała dobrem, a dobro złem, aż stała się ofiarą swego
świadomego samozwiedzenia. Nawet gdyby Francuzi naprawdę wierzyli, że czynią Bogu
przysługę, prześladując Jego lud, to szczerość ta nie mogłaby ich uniewinnić. Dobrowolnie
bowiem odrzucili światło, które mogło ich uratować przed zwiedzeniem i splamieniem rąk
krwią. {WB 121.3}
W katedrze, gdzie prawie trzysta lat później naród, który zapomniał żyjącego Boga,
wyniósł na tron „boginię rozumu”, złożono teraz uroczystą przysięgę wytępienia herezji.
Ponownie uformowano procesję i przedstawiciele Francji ruszyli do dzieła, które przysięgli
wykonać. „Co kilkadziesiąt metrów wzniesiono rusztowania, na których protestanci mieli
być żywcem spaleni, i postanowiono, że stosy będą zapalone w momencie, gdy król się do
nich zbliży, aby procesja, zatrzymawszy się, mogła być naocznym świadkiem egzekucji”.
— Wylie XIII, 21. Szczegóły cierpień tych, którzy byli wierni Chrystusowi, są zbyt
potworne, by je tu przytaczać, ale jedno można z całą pewnością powiedzieć: ginący byli
niezachwiani, gdy zmuszano ich do odwołania tego, czego uczyli. Jeden z męczenników
odpowiedział: „Wierzę tylko w to, co głosili prorocy i apostołowie i w co wierzyli
wszyscy święci. Moja wiara opiera się na ufności w Bogu, który przezwycięży wszelkie
moce piekła”. — D’Aubigné, History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin
IV, 12. {WB 121.4}
Procesja często przystawała przy miejscach tortur. Gdy wróciła do punktu wyjścia przy
pałacu królewskim, tłum się rozszedł, a król i prałaci odeszli zadowoleni z przebiegu
wydarzeń dnia, składając sobie gratulacje. Wyrazili też nadzieję, że tak dobrze rozpoczęte
dzieło skończy się całkowitym wytępieniem herezji. {WB 122.1}
Ewangelia pokoju, którą Francja odrzuciła, wykorzeniona została prawie doszczętnie, a
następstwa tego okazały się straszne. Dnia 21 stycznia 1793 roku, czyli dwieście
pięćdziesiąt lat później, licząc od dnia, kiedy Francja oddała się całkowicie prześladowaniu
reformacji, przeciągnął ulicami Paryża inny pochód, mający inny cel. „I znowu król był
główną postacią, znowu powstał tumult i hałas, ponownie dało się słyszeć wołanie o więcej
ofiar, jeszcze raz wzniesiono czarne szafoty i zakończono dzień okrutnymi egzekucjami.
Oto Ludwik XVI, który starał się uciec swemu dozorcy więziennemu i katowi, został
zawleczony na szafot i trzymano go na pniaku do chwili, gdy spadł topór i jego głowa
stoczyła się na dół”. — Wylie XIII, 21. Król nie był tego dnia jedyną ofiarą. W pobliżu
owego miejsca pod nożem gilotyny straciło życie 2800 osób podczas krwawych dni
panowania terroru. {WB 122.2}
149