Lewiatan Narodów_

Duchowieństwo jednak nie próżnowało. Ponieważ król nie zgadzał się na zakazanie
głoszenia ewangelii, postanowili oddziaływać na samych ludzi. Nie szczędzili żadnych
środków, aby wzbudzić obawy, uprzedzenia i fanatyzm nieświadomego i zabobonnego
tłumu. Paryż, który ślepo słuchał fałszywych nauczycieli, nie poznał — jak przed laty
Jerozolima — czasu swego nawiedzenia ani tego, co miało służyć jego pokojowi. Przez dwa
lata głoszono w stolicy Francji ewangelię i choć wielu ją przyjęło, większość odrzuciła
prawdę. Franciszek okazywał pewną tolerancję religijną jedynie po to, aby służyła mu w
realizacji własnych celów. W wyniku tego zwolennicy papiestwa zdobyli ponownie
przewagę. Zamknięto kościoły i znów zapłonęły stosy. {WB 118.2}
Kalwin wciąż jeszcze był w Paryżu i poprzez studia, rozmyślania i modlitwę
przygotowywał się do dalszej pracy, nie przestawał też szerzyć światła ewangelii. W końcu
jednak i na niego padło podejrzenie. Władze Kościoła postanowiły spalić go na stosie.
Uważając, że jest bezpieczny w swym zacisznym schronieniu, nie myślał o
niebezpieczeństwie. Wtem nieoczekiwanie przybyli do jego pokoju przyjaciele z
wiadomością, że żołnierze znajdują się już w drodze, by go zaaresztować. W tym momencie
usłyszeli głośne pukanie do drzwi wejściowych. Nie było czasu do stracenia. Kilku
przyjaciół zatrzymało żołnierzy przy wejściu, podczas gdy inni pomogli reformatorowi
spuścić się z okna na ulicę i szybko uciec na kraniec miasta. Kalwin znalazł schronienie w
chacie pewnego wieśniaka, który był przyjacielem reformacji. Tam przebrał się w strój
swego gospodarza i z motyką na ramieniu poszedł w dalszą drogę. Kierując swe kroki na
południe znalazł schronienie w posiadłościach Małgorzaty. — Patrz D’Aubigné, History of
the Reformation in Europe in the Time of Calvin II, 30. {WB 118.3}
Tutaj przez kilka miesięcy przebywał bezpiecznie pod opieką możnych przyjaciół i
zajmował się, jak poprzednio, swoimi studiami. Jednak będąc stale całym sercem przy
głoszeniu ewangelii, nie mógł długo trwać w tej bezczynności. Gdy tylko burza trochę
przycichła, poszukał nowego pola pracy w Poitiers, gdzie znajdował się uniwersytet i gdzie
nowe poglądy spotkały się z życzliwym przyjęciem. Ludzie wszystkich stanów z radością
słuchali ewangelii. Kalwin nie głosił jej publicznie, lecz w domu burmistrza, w jego
własnym mieszkaniu, a czasem w jednym z parków. Przekazywał Słowa Żywota tym,
którzy chcieli je słuchać. Po jakimś czasie, gdy liczba słuchaczy wzrosła, uznano, że
bezpieczniejsze będzie zebranie się za miastem. Na miejsce spotkań wybrano pieczarę na
stoku głębokiego i wąskiego wąwozu, gdzie drzewa i wystające skały gwarantowały
odosobnienie. Małe grupki ludzi, opuszczając miasto różnymi drogami, w końcu spotkały
się w wąwozie. Na tym ustroniu czytano i wyjaśniano Pismo Święte. Tutaj po raz pierwszy
protestanci Francji obchodzili wieczerzę Pańską. W tym małym zborze wyrosło kilku
wiernych ewangelistów. {WB 118.4}
Kalwin jeszcze raz wrócił do Paryża. Miał wciąż nadzieję, że cała Francja przyjmie
reformację. Niestety, drzwi każdego domu były zamknięte. Głoszenie ewangelii równało się
145