Lewiatan Narodów_

ofiara, związana została na ołtarzu (1 Mojżeszowa 22,9) jako symbol ofiarowania Syna
Bożego. Widział jak potwierdzono „ojcu wszystkich wierzących” przymierze
błogosławieństwa, wspaniałą obietnicę Mesjasza. 1 Mojżeszowa 22,16.18. Widział jak na
polu Ornana sięgające niebios płomienie ofiary odwróciły miecz Anioła zabijającego
Izraelczyków (1 Kronik 21), także symbol ofiary Zbawiciela za grzeszną ludzkość. {WB
13.4}
Ze wszystkich miejsc na ziemi Bóg wywyższył Jerozolimę. Pan „wybrał Syjon” i „chciał
go na swoje mieszkanie”. Psalmów 132,13. Tam prorocy przez wiele stuleci głosili
poselstwo ostrzegawcze, kapłani ofiarowywali kadzenia, a obłok z modlitwami kierowany
był przed oblicze Boga. Tam codziennie przynoszono krew ofiarowanych baranków, które
wskazywały na Baranka Bożego. Tam Jahwe objawiał swą obecność w obłoku chwały nad
ubłagalnią. Tam opierała się owa tajemnicza drabina łącząca ziemię z niebem (1
Mojżeszowa 28,12), drabina, po której zstępowali i wstępowali aniołowie, i która otwierała
światu drogę do tronu Bożego. Gdyby Izrael, jako naród, dotrzymał wierności Panu,
Jerozolima, wybrane miasto Boże, ostałaby się na wieki. Jeremiasza 17,21-25. Lecz historia
tego uprzywilejowanego ludu jest obrazem ciągłego odstępstwa i buntów. Lud ten
przeciwstawiał się łasce nieba, znieważał dane mu przywileje i lekceważył możliwość
powrotu do Boga. {WB 14.1}
Izraelici „drwili z posłańców Bożych, pogardzali jego słowami i wyszydzali jego
proroków” (2 Kronik 36,16), a mimo to Bóg był zawsze dla nich jako „Pan, Bóg miłosierny
i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność”. 2 Mojżeszowa 34,6. Nie bacząc
na stałe znieważanie, Bóg zawsze na nowo ofiarowywał im swoją łaskę. Z większą niż
ojcowska współczująca miłość do dziecka, powierzonego jego opiece, posyłał „do nich
swoich posłańców, litując się nad swoim ludem i nad swoim mieszkaniem”. 2 Kronik 36,15.
A gdy nie pomogły tłumaczenia, prośby i napomnienia, posłał im najlepszy Dar
Nieba. {WB 14.2}
Bóg posłał Syna swego, aby wstawił się za niepokutującą Jerozolimą. Chrystus
wyprowadził Izraela z Egiptu jako winorośl (Psalmów 80,9), wypędził przed nimi pogan i
osadził na „tłustych miejscach”. Wziął swój lud pod skrzydła troskliwej opieki i wysłał swe
sługi, by go strzegli. „Cóż jeszcze należało uczynić mojej winnicy, czego ja jej nie
uczyniłem?” — wołał Pan. „Dlaczego oczekiwałem, że wyda szlachetne grona, a ona
wydała złe owoce?” Izajasza 5,4. Pomimo tego przyszedł sam w osobie Syna Bożego z
ciągłą nadzieją ujrzenia dobrego owocu w swej winnicy, aby, o ile możliwe, zachować ją od
zniszczenia. Dokładał wszelkich starań, by uratować winny krzew osobiście
zasadzony. {WB 14.3}
Przez trzy lata Pan światła i chwały przebywał wśród swego ludu. Chodził z miejsca na
miejsce czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich, których szatan opanował — uzdrawiał
7