Lewiatan Narodów_

wszystkich, którzy polegają na Nim w silnej i niezachwianej wierze”. Uczył jednak
wyraźnie, że człowiek nie ma prawa dalej grzeszyć z powodu istniejącej dla niego i
zbawiającej go łaski Chrystusa. „Gdziekolwiek jest wiara w Boga, tam jest i Bóg; a gdzie
jest Bóg, tam też jest gorliwość, nagląca i zmuszająca człowieka do czynienia dobrych
uczynków”. — D’Aubigné VIII, 9. {WB 95.3}
Kazania Zwingliego wzbudziły takie zainteresowanie, że katedra nie mogła pomieścić
tłumów, które przychodziły, aby go słuchać. Powoli, na ile mogli to znieść, reformator
odkrywał swym słuchaczom prawdę. Był ostrożny, by nie mówić na samym początku o
sprawach, które mogłyby odstraszyć i wywołać uprzedzenia. Zadaniem jego było zdobywać
ludzi dla nauk Chrystusa, zmiękczyć ich serca Jego miłością i postawić im jako wzór
przykład Zbawiciela. A gdy przyjmą już zasady ewangelii, wszelkie zabobonne wierzenia i
praktyki znikną bezpowrotnie. {WB 95.4}
Reformacja w Zurychu postępowała krok za krokiem. Zaalarmowani wrogowie
stworzyli opozycję. Rok wcześniej mnich z Wittenbergi odważył się wypowiedzieć w
Wormacji papieżowi i cesarzowi swoje „nie”, a teraz wszystko wskazuje na to, że w
Zurychu będzie miał miejsce podobny sprzeciw. Kilkakrotnie zaatakowano Zwingliego. W
papieskich kantonach od czasu do czasu uczniowie ewangelii byli paleni na stosie, ale jak
widać, to nie pomagało; trzeba zmusić heretyckiego nauczyciela do milczenia. Biskup w
Konstancji wysłał więc trzech posłów do rady w Zurychu z oskarżeniem Zwingliego o
uczenie narodu przekraczania praw Kościoła, a tym samym o podważanie pokoju i
porządku społecznego. Jeżeli autorytet Kościoła nie byłby uszanowany, twierdził biskup, to
nastąpiłoby całkowite bezprawie. Na to Zwingli odpowiedział, że cztery lata głosi
ewangelię w Zurychu i „miasto to jest spokojniejsze niż jakiekolwiek inne miasto w
konfederacji”. „Czy to właśnie nie chrześcijaństwo — powiedział — jest najpewniejszym
zabezpieczeniem ogólnego porządku i ładu”. — Wylie VIII, 11. {WB 95.5}
Posłowie biskupa przypomnieli członkom rady, że poza Kościołem nie ma zbawienia.
Zwingli odpowiedział na to: „Niech to oskarżenie nie poruszy was. Fundamentem Kościoła
jest ta sama Skała, ten sam Chrystus, który nadał Piotrowi jego imię, ponieważ ten wyznał
Go w wierze. W każdym narodzie ktokolwiek wierzy z całego serca w Pana Jezusa, jest
przyjęty przez Boga. I to jest właśnie prawdziwy Kościół, poza którym nikt nie może być
zbawiony”. — D’Aubigné VIII, 11. W rezultacie tego spotkania jeden z posłów biskupa
przyłączył się do grona zwolenników reformacji. {WB 96.1}
Rada Zurychu odmówiła wszczęcia jakiegokolwiek postępowania przeciwko
Zwingliemu, toteż Rzym przygotował się do nowego ataku. Gdy Zwingli dowiedział się o
tym, napisał: „Niech przyjdą, boję się ich tak, jak nadmorska skała boi się fal szalejących u
jej stóp”. — Wylie VIII, 11. Wysiłki kleryków posuwały naprzód sprawę, którą chcieli
zniszczyć. Prawda szerzyła się coraz dalej. W Niemczech zwolennicy Lutra, przygnębieni
115