Lewiatan Narodów_

jaką reformator przemawiał po raz drugi, a także moc i jasność argumentów Lutra,
zaskoczyły wszystkich. Cesarz, pełen podziwu, zawołał: „Ten mnich przemawia z
nieustraszonym sercem i niezachwianą odwagą”. Niemieccy książęta z dumą i radością
spoglądali na przedstawiciela swego narodu. {WB 85.3}
Zwolennicy Rzymu zostali pokonani, a ich sprawa przedstawiała się teraz w bardzo
niekorzystnym świetle. Broniąc swej pozycji nie odwoływali się do Pisma Świętego, lecz do
gróźb — niezawodnego argumentu Rzymu. Rzecznik sejmu powiedział: „Jeżeli nie
odwołasz swych nauk, wówczas cesarz wraz z książętami postanowią, jak należy postąpić z
takim niepoprawnym heretykiem”. {WB 85.4}
Przyjaciele Lutra, którzy z wielką radością przysłuchiwali się jego obronie, zadrżeli
słysząc te słowa, lecz Luter powiedział spokojnie: „Bóg jest moim pomocnikiem i niczego
nie odwołam”. — Tamże VII, 8. {WB 85.5}
Wyprowadzono go z sali, aby książęta mogli się naradzić. Przeczuwano, że teraz nastąpi
punkt zwrotny. Uparta odmowa Lutra mogła w poważnym stopniu wpłynąć na dalsze dzieje
Kościoła: Postanowiono dać mu jeszcze jedną szansę do odwołania poglądów. Po raz
ostatni wezwano go i zapytano ponownie, czy nie odwoła swych nauk. Reformator
odpowiedział: „Nie mam innej odpowiedzi niż tę, którą już raz dałem”. Było oczywiste, że
ani obietnice, ani groźby nie skłonią Lutra do poddania się rozkazom Rzymu. {WB 85.6}
Przywódców papieskich upokorzyło to, że ich moc, przed którą drżeli królowie i
szlachta, została tak znieważona przez skromnego mnicha. Pragnęli, by ginąc doświadczył
ich gniewu. Luter, który rozumiał zagrażające mu niebezpieczeństwo, przemawiał do
wszystkich z chrześcijańską godnością i spokojem. Jego słowa pozbawione były
jakiejkolwiek pychy, porywczości czy też fałszu. Nie myślał o sobie, ani o wielkich
ludziach, którzy go otaczali; czul jedynie, że znajduje się w obecności Tego, który jest
nieskończenie wyższy od papieży, prałatów, królów i cesarzy. Przez świadectwo Lutra
Chrystus przemówił z dostojnością i mocą, która napełniła podziwem i czcią zarówno
przyjaciół, jak i wrogów reformatora. Na zebraniu obecny był Duch Boży, który działał na
serca przywódców cesarstwa. Kilkunastu z książąt publicznie przyznało rację sprawie Lutra.
Wielu przekonało się o prawdzie. Niektórzy jednak ulegli tylko chwilowemu wrażeniu.
Była tam jeszcze inna grupa ludzi, którzy na sejmie nie ujawnili swych przekonań, lecz
później, po zbadaniu Pisma Świętego, stali się nieustraszonymi zwolennikami
reformacji. {WB 86.1}
Elektor Fryderyk z wielkim niepokojem oczekiwał wystąpienia Lutra przed sejmem i z
głębokim wzruszeniem przysłuchiwał się jego słowom. Z dumą i radością zauważył
odwagę, zdecydowanie oraz opanowanie reformatora i postanowił, że, stanowczo stanie w
jego obronie. Porównał przeciwnie strony i stwierdził, że mądrość papieży, królów i
102