Lewiatan Narodów_

ardziej dostojnym zgromadzeniem, przed którym Marcin Luter miał bronić swej wiary.
„Samo zjawienie się Lutra było już znakiem zwycięstwa nad papiestwem. Papież potępił
tego człowieka, a mimo to stanął on jeszcze przed trybunałem, który sądząc Lutra tym
samym nie uznał wyroku papieża. Papież wyklął Lutra, wykluczając go ze społeczeństwa
ludzkiego; a jednak został on wezwany z pełnym szacunkiem i przyjęto go przed
najdostojniejszym zgromadzeniem świata. Papież skazał go na wieczne milczenie, a on miał
przemawiać do tysięcy słuchaczy przybyłych z najodleglejszych zakątków
chrześcijańskiego świata. W ten sposób za sprawą Lutra dokonał się ogromny przewrót w
ówczesnych stosunkach kościelnych. Rzym schodził ze swego tronu, a spowodował to głos
jednego mnicha”. — D’Aubigné VII, 8. {WB 82.3}
Wśród tych potężnych i dostojnych osobistości Luter wydawał się zmieszany i
przestraszony. Kilku książąt, którzy zauważyli jego niepewność, zbliżyło się do niego, a
jeden z nich szepnął: „Nie bójcie się tych, którzy ciało zabijają, lecz duszy zabić nie mogą”.
Inny powiedział: „Gdy was zaprowadzą przed książąt i królów dla imienia mego, Duch Ojca
waszego da wam, cobyście mówić mieli”. W ten sposób słowa Chrystusa zostały
przekazane przez możnych tego świata, aby w godzinie doświadczenia pocieszyć i
wzmocnić na duchu sługę Bożego. {WB 82.4}
Gdy Lutra zaprowadzono bezpośrednio przed tron cesarski, w sali zapanowała głęboka
cisza. Potem wyznaczony przez cesarza mówca wstał i wskazując na pisma Lutra zażądał,
aby ten odpowiedział na dwa pytania: czy książki te uznaje za swoje i czy zamierza odwołać
poglądy, jakie w nich spisał. Kiedy odczytano tytuły książek, reformator odpowiadając na
pierwsze pytanie, powiedział, że wymienione książki uznaje za swoje. „Jeśli chodzi o drugie
pytanie — oświadczył — to ponieważ jest to sprawa dotycząca wiary i zbawienia dusz, a
także Słowa Bożego, które jest największym skarbem w niebie i na ziemi, postąpiłbym
nieostrożnie, gdybym powiedział cokolwiek bez zastanowienia się. Mógłbym powiedzieć za
mało, niż wymaga tego okoliczność albo za dużo, niż żąda tego prawda; w ten sposób
zgrzeszyłbym przeciwko słowom Chrystusa: «Kto się mnie zaprze przed ludźmi, zaprę się
go przed Ojcem niebieskim». Mateusza 10,33. Dlatego najpokorniej proszę Jego Cesarski
Majestat o danie mi czasu do namysłu, abym bez uszczerbku dla Słowa Bożego mógł na to
pytanie odpowiedzieć”. — D’Aubigné VII, 8. {WB 82.5}
Luter postąpił bardzo mądrze prosząc o czas do namysłu. Jego zachowanie przekonało
zebranych, że nie działa impulsywnie kierując się namiętnościami. Spokój i opanowanie,
jakich nie spodziewano się po tym, który działał tak odważnie i nieugięcie, podniosły
autorytet Lutra i umożliwiły mu później przemawianie z ostrożnością, zdecydowaniem,
mądrością i godnością, które zaskoczyły i rozczarowały jego przeciwników, a także były
oskarżeniem ich zuchwalstwa i dumy. {WB 83.1}
98