Lewiatan Narodów_

panujących w Kościele. Z godnością wstał wtedy książę Jerzy z Saksonii i dokładnie opisał
szalbierstwa i zwiedzenia papieża, jak również ich zgubne następstwa. Kończąc powiedział:
„Są to tylko niektóre z rażących nadużyć Rzymu. Pozbawieni są wszelkiego wstydu, a ich
jedynym celem są (...) pieniądze, pieniądze i jeszcze raz pieniądze (...) do tego stopnia, że
księża, którzy powinni głosić ludowi prawdę, nie wypowiadają niczego poza kłamstwem i
oszustwem. Są oni nie tylko tolerowani, ale nagradzani, bowiem im większe są ich
kłamstwa, tym większy mają zysk. To właśnie z tego plugawego źródła płynie zgorszenie, a
rozwiązłość idzie w parze z chciwością. (...) Niestety to skandaliczne postępowanie kleru
wydaje tak wiele biednych dusz na wieczne potępienie. Trzeba więc przeprowadzić ogólną
reformę”. — Tamże VII, 4. {WB 79.2}
Nawet sam Luter nie potrafiłby dosadniej określić nadużyć Rzymu, a fakt, że mówca był
zdecydowanym przeciwnikiem papiestwa, nadawał jego słowom tym większą moc. {WB
79.3}
Gdyby zebranym zostały otwarte oczy, zobaczyliby pośród siebie aniołów Bożych,
którzy rozpraszali ciemności błędu oraz przygotowywali umysły i serca na przyjęcie
prawdy. To Boża moc panowała nawet nad umysłami przeciwników reformacji,
przygotowując w ten sposób drogę do przeprowadzenia wielkiego dzieła. Marcin Luter nie
był obecny na sejmie, lecz w zgromadzeniu usłyszano głos Tego, który jest większy od
Lutra. {WB 79.4}
Sejm natychmiast wyznaczył komitet, którego zadaniem było zestawienie papieskich
nadużyć, przygniatających tak bardzo naród. Listę, która zawierała sto jeden punktów,
przedstawiono cesarzowi z prośbą, by bezzwłocznie podjął kroki mające na celu usunięcie
wymienionych nadużyć. „Jak wiele ginie dusz — mówili autorzy prośby — jak wiele zdarza
się przypadków kradzieży i wymuszania pieniędzy, jak wiele skandali otacza duchową
głowę chrześcijaństwa! Naszym obowiązkiem jest zapobiec upadkowi i hańbie narodu. Z
tego powodu prosimy was najpokorniej i usilnie, by poczyniono kroki w kierunku
polepszenia stosunków i przeprowadzenia ogólnej reformy”. — Tamże VII, 4. {WB 79.5}
Teraz wreszcie zażądano przybycia Lutra. Nie zważając na prośby, sprzeciwy i pogróżki
Aleandra, cesarz w końcu wyraził zgodę na przybycie reformatora. Do wezwania dołączono
glejt, który zapewniał reformatorowi powrotną podróż do bezpiecznego miejsca.
Dokumenty te wręczono posłowi, który miał je zawieźć do Wittenbergi i wrócić razem z
Lutrem do Wormacji. {WB 79.6}
Przyjaciele Lutra przerazili się, znając bowiem dobrze uprzedzenia i wrogość, jakie
żywiono do reformatora, obawiali się, że jego przeciwnicy nie uszanują glejtu cesarskiego i
targną się na jego życie. Na prośby przyjaciół, którzy starali się powstrzymać od wyjazdu do
Wormacji, Luter odpowiedział: „Przedstawiciele papieża wcale nie pragną mego przyjazdu
do Wormacji; oni chcą mego potępienia i śmierci, ale to nieważne. Módlcie się nie za mnie,
94