Leviathan dari Bangsa Bangsa_

fahaizana. Ny herin’ ny fahaizany manokana, ny fitatry ny fahalalany sy ny halalin’ izany
dia nibaiko ny fanajan’ ny sakaizany sy ny fahavalony azy. Nahafaly ny mpanaraka azy ny
nahita fa tsy mena-milahatra tamin’ ireo olo-mangan’ ny firenena ilay mpiaro azy ;
voasakana ary ny fahavalony tsy hamingavinga ny fanavaozana ara-pivavahana raha ny
fahabadoana sy ny fahalemen’ ny mpanohana azy no nataony hamelezana azy.
Raha mbola tany am-pianarana i Wiclef, dia nanomboka ny fandinihana ny Soratra
Masina. Tamin’ ireo andro tany am-boalohany tany. fony tsy nisy afa-tsy tamin’ ny fiteny
fahagola ny Baiboly. dia azon’ ireo olona nahita fianarana ireo natao ny nahita ny lalana ho
amin’ ny loharanon’ ny fahamarinana, izay nihidy kosa ho an’ ny sarangan’ olona tsy nahita
fianarana. Tamin’ izany fomba izany dia efa voaomana ny lalana hanaovan’ i Wiclef ny
asan’ ny Mpanavao fivavahana. Nisy olona nahita fianarana nandinika ny tenin’ Andriamanitra
ary nahita ny fahamarinana lehibe momba ny fahasoavany maimaimpoana
voambara ao. EEfa nanaparitaka io fahaialana io izy tamin’ ny fampianarana nataony, ka
nitarika ny hafa koa hitodika ho amin’ ireo teny velona avy amin’ ny tsindrimandry.
Rehefa voasintona teo amin’ ny Soratra Masina ny sain’ i Wiclef, dia nanomboka
nanadihady izany tamin’ ilay hafanam-po nahazoany nanjaka tamin’ ny fianarana literatiora
izy. Hatrizay dia tsapany fa nisy zavatra nokatsahiny fatratra izay tsy nahitany fahafahampo,
na teo amin’ ny fianarana momba ny fivavahana nataony, na teo amin’ ny fampianaran’
ny fiangonana. Tao amin’ ny tenin’ Andriamanitra no nahitany izay efa nokarohiny teo
aloha, nefa tsy hitany. Tao no nahitany ny fanambarana ny drafitry ny famonjena sy i Kristy
izay naseho ho hany Mpisolovava ny olona eo amin’ Andriamanitra. Nanolo-tena hiasa ho
an’ i Kristy izy, ary nanapa-kevitra fa hitory ny fahamarinana efa hitany.
Tahaka ireo mpanavao fivavahana nandimby azy, dia tsy tazan’ i Wiclef avy hatrany
tamin’ ny fotoana nanombohany izay ho fiafaran’ ny asany. Tsy nanao fanahy iniana hijoro
hanohitra an’ i Roma izy. Nefa kosa ny fitiavany ny fahamarinana dia tsy nitondra azy afatsy
teo amin’ ny fifanoherana amin’ ny hevi-diso. Arakaraka ny nahitany mazava ireo
fahadisoan’ ny fahefana papaly, no vao mainka nampahafana fo azy naneho ny
fampianaran’ ny Baiboly. Hitany fa niala tamin’ ny tenin’ Andriamanitra i Roma ka
nanaraka ny lovan-tsofin’ olombelona; nampangainy tsy tamin-tahotra ireo mpitondra
fivavahana nanilika ny Soratra Masina, ary nangatahiny ny hamerenana ny Baiboly amin’
ny vahoaka sy ny hananganana indray ny fahefany ao amin’ ny fiangonana. Mpampianatra
havanana sy mafana fo izy, sady mpitory teny mahay mandaha-teny, ary ny fiainany
andavanandro dia fanehoana ny fahamarinana toriny. Ny fahaialana ny Soratra Masina, ny
herin’ ny sainy mandanjalanja, ny fahadiovan’ ny fiainany, ny herim-pony tsy mety kivy ary
ny fahamarinan-toetrany dia nahatonga ny rehetra hanaja sy hatoky azy. Natsilo tokoa i
Wiclef raha nampiharihary ny fahadisoana, ka tsy natahotra izy namelively ireo fanaovandratsy
tafahoatra neken’ ny fahefan’ i Roma. Betsaka ny olona no tsy afa-po intsony tamin’
ny finoany voalohany raha nahita ny faharatsiana nanjaka tao amin’ ny Fiangonana
Romana, ary nihoby tamin-kafaliana tsy miafina kosa ireo fahamarinana nahariharin’ i
53