Leviathan dari Bangsa Bangsa_

fahalovana anaty. Tsy mila zava-mahasarika toy izany ny fivavahan’ i Kristy mba hitiavana
azy. Eo amin’ ny fahazavana tomarataratra avy amin’ ny hazo fijaliana, ny tena fivavahana
kristiana marina dia madio sy maha te ho tia indrindra ka tsy misy ravaka iveiany afaka
hampitombo ny tena fahamendrehany. Ny hakanton’ ny fahamasinana. ny fanahy malemy
sady miadana. no misy vidiny amin’ Andriamanitra.
Tsy manambara avy hatrany fisainana madio sy ambony tsy akory ny fihetsika
marevaka. Mazàna ny fiheverana lasa avo dia avo ny zava-kanto sy ny fahaiza-mankafy izay
tsara sy mendrika dia monina ao amin’ ny saina ara-nofo sy mirona ho amin’ ny filandratsy.
Matetika no ampiasain’ i Satana ireny hitarihana ny olona hanadino izay tena ilain’ ny
fanahy. tsy hitazana ny ho avy, ny fiainana maharitra mandrakizay, ary hiodina hiala amin’
Ilay Mpanampy azy manana ny hery tsy voafetra sy tsy hivelona afa-tsy ho an’ ity izao
tontolo izao ity ihany.
Manintona ny fo tsy voaova ny fivavahana ivelambelany. Ny renty sy ny ravaky ny
fanompoam-pivavahana Katolika dia manankery mahataona sy maharenoka ka voafitaka ny
maro ; heveriny ho tena vavahadin’ ny lanitra mihitsy ny fiangonana Katolika. Tsy misy
afa-tsy ireo izay nampitoetra mafy ny tongony teo amin’ ny fanorenan’ ny fahamarinana
ihany, sy izay nohavaozin’ ny Fanahin’ Andriamanitra ny fony. no afaka hahatohitra ny
fitaomany mangina. An’ arivony ny olona izay tsy manana fahalalana velona an’ i Kristy no
ho voatarika hanaiky ny endriky ny toe-panahy araka an’ Andriamanitra nefa mandà ny
heriny. Ny fivavahana toy izany indrindra no irin’ ny maro harahina.
Ny fihamboan’ ny Eglizy fa manana fahefana hamela heloka izy dia mitarika izay
miandany amin’ i Roma hihevitra fa manana fahafahana hanota; ary ny fanaovana
«kaofesy», izay tsy ahazoana famelan-keloka avy aminy raha tsy atao. dia manome alalana
koa ny ratsy, Izay mandohalika eo anatrehan’ ny olona lavo ka «mikaofesy» mandoatra ny
eritreriny mangina sy ny fisaintsainan’ ny fony. dia mampietry ny maha-olona azy sy ny
faniriana voa-janahary ambony rehetra ao amin’ ny fanahiny. Ny famelarany ny fahotan’ ny
fiainany amin’ ny pretra, izay olona mety diso sy mpanota mety maty, ary matetika loatra no
simban’ ny divay sy ny faharatsiampitondran-tena, — dia mampidina ny fenitry ny toetrany,
ary mandoto azy noho izany. Midina ny fiheverany an’ Andriamanitra noho ny
fampitoviany Azy amin’ ny olombelona lavo satria mijoro ho solon’ Andriamanitra ny
pretra. Io fanaovana «kaofesy» mampietry ataon’ ny olona amin’ ny olona io no loharano
miafina niavian’ ny ankamaroan’ ny faharatsiana izay nitosaka ka nandoto ny tany ary
mahavonona azy ho amin’ ny fandravana farany. Izay tia ny mampanaram-po ny tenany
anefa dia mankasitraka kokoa ny miaiky ny helony amin’ ny olona mety maty tahaka azy
toy izay hanokatra ny fony amin’ Andriamanitra. Mahafinaritra kokoa ny mahaolombelona
ny manefa sazy toy izay hiala amin’ ny fahotana; moramora kokoa ny mampahory ny nofo
amin’ ny akanjo malailay sy ny tsilo ary ny gadra mandratra toy izay hanombo ny filan’ ny
nofo. Mavesatra ny zioga izay eken’ ny fo ara-nofo ho zakaina toy izay hiondrika eo
ambanin’ ny ziogan’ i Kristy.
440