Leviathan dari Bangsa Bangsa_

noho ny faniriany hahazo ny voninahitra sy ny fahefana fara-tampony, Kristy kosa dia
nampietry ny tenany ary nankatò hatramin’ ny fahafatesana, mba handringanana ny
fahotana.
Efa nasehon’ Andriamanitra ny faharikorikoany ny foto-kevitra iorenan’ ny fikomiana.
Hitan’ ny lanitra manontolo ny fahamarinany voaseho na teo amin’ ny fanamelohana an’ i
Satana na teo amin’ ny fanavotana ny olona. Nambaran’ i Losifera fa raha tsy azo ovana ny
lalàn’ Andriamnitra, ary tsy azo foanana ny sazin’ ny tsy fankatoavana dia tsy maintsy ho
voaroaka mandrakizay tsy ho amin’ ny fankasitrahan’ Andriamanitra izay rehetra mandika
ny lalàny. Notakiny ny tsy ahazoana manavotra intsony ny taranaka nanota ka dia ho hazany
ara-dalàna izy. Fonjan-kevitra hoenti-mamonjy ny olona tsy azo lavina anefa ny
fahafatesan’ i Kristy. Nianjady tamin’ Ilay mitovy amin’ Andriamanitra ny sazin’ ny lalàna,
koa manana fahafahana hanaiky ny fahamarinan’ i Kristy ny olombelona ary afaka handresy
amin’ ny alalan’ ny fiaiken-keloka sy fanetrentena, tahaka ny efa nandresen’ ny Zanak’
Andriamanitra koa , ny herin’ 1 Satana. Noho izany dia sady marina Andriamanitra no
manamarina koa izay rehetra mino an’ i Jesosy.
Tsy hanatanteraka ny fanavotana fotsiny anefa no nahatongavan’ i Kristy teto an-tany
hijaly sy ho faty. Tonga koa Izy «hahalehibe ny lalàna sy hahabe voninahitra» azy. Tsy ny
mba hahatonga ny mponina eto amin’ ity izao tontolo izao ity ihany hihevitra ny lalàna
araka izay tokony hiheverana azy ; fa koa mba hanehoana amin’ ny tontolo rehetra fa tsy
azo ovana ny lalàn’ Andriamanitra. Raha azo natao mantsy ny tsy niraharaha izay takiany,
dia tsy ho nilaina akory ny nanoloran’ ny Zanak’ Andriamanitra ny ainy ho avotra noho ny
fandikana izany. Voaporofon’ ny fahafatesan’ i Kristy mazava fa tsy azo ovana ny lalàna.
Ary ny sorona izay naneren’ ny fitiavana mandrakizay ny Ray sy ny Zanaka hatao, mba
hanavotana ny mpanota, dia mampibaribary amin’ izao rehetra izao manontolo — ary izay
latsaka noho io drafitry ny fanavotana io dia tsy ho nahavita izany — fa fahamarinana sy
famindrampo no fanorenan’ ny lalàna sy ny fitondram-panjakan’ Andriamanitra.
Amin’ ny fampiharana farany ny didim-pitsarana dia ho hita fa tsy misy antony hisian’
ny fahotana. Rehefa hanontany an’ i Satana ny Mpitsara ny tany rehetra hoe: «Nahoana
ianao no nikomy tamiko, ary nandrombaka avy teo an-tanako ireo olona teo amin’ ny
fanjakako?» dia tsy hanan-kalahatra ilay niavian’ ny ratsy. Ho tampina ny vava rehetra ary
ho sina ny tafiky ny fikomiana rehetra.
Manambara ny tsy fiovan’ ny lalàna ny hazo fijalian’ i Kalvary sady mitory amin’ izao
rehetra izao fa fahafatesana no tambin’ ny ota, Teo amin’ ny antso nataon’ ny Mpamonjy
teo am-pialan’ aina hoe «Vita», no nanenoan’ ny lakolosim-paty ho an’ i Satana. Tapaka
tamin’ izay ny amin’ ilay ady lehibe izay efa ela loatra no naharetany, ary azo antoka ny
fanafoanana hatramin’ ny fakany ny ratsy, Niditra ny varavaram-pasana ny Zanak’
Andriamanitra mba «handringanany amin’ ny fahafatesana ilay manana ny herin’ ny
fahafatesana, dia ny devoly»9 . Ny fanirian’ i Losifera hanandran-tena dia nitarika azy
hilaza hoe: «Any ambonin’ ny kintan’ Andriamanitra no hanandratako ny seza fiandrianako;
382