Leviathan dari Bangsa Bangsa_

mampianatra ny olona hanao toy izany koa, dia tsy hahazo sitraka eo imason’ ny lanitra
mihitsy izy, ary azontsika fantarina fa tsy marim-pototra ny fihamboany.
Ny fihamboana ho tsy manam-pahotana koa dia porofo rahateo fa izay milaza izany dia
lavitra ny fahamasinana. Satria tsy manampahalalana marina ny amin’ ny fahadiovana sy ny
fahamarinan’ Andriamanitra tsy misy fetra izy, na ny amin’ izay tokony ho toetra mba
hanahafana an’ Andriamanitra, noho izany olona izany tsy mahafantatra marina ny amin’ ny
fahadiovan’ i Jesosy sy ny toetra ambony mahate ho tia ananany, sy ny amin’ ny mahazava-doza
sy maharatsy ny fahotana kosa, dia afaka mihevitra ny tenany ho masina izy.
Arakaraka ny maha-be ny elanelana misy amin’ ny tenany sy i Kristy, dia arakaraka izany
koa no mampivaona ny fiheverany ny amin’ ny toetran’ Andriamanitra sy izay takiny, sy ny
isehoan’ ny tenany ho marina eo imasony.
Ny fahamasinana aseho ao amin’ ny Soratra Masina dia mahafaoka ny tena manontolo
— ny saina, ny fanahy ary ny vatana. Nivavaka ho an’ i Tesaloniana i Paoly hoe : «aoka
harovana avoko: ny fanahinareo sy ny ainareo ary ny tenanareo ho tanteraka ka tsy hanantsiny
amin’ ny fiavian’ i Jesosy Kristy Tompontsika»34. Manoratra indray ho an’ ny mpino
izy, ary nanao hoe : «Mangataka aminareo aho, ry rahalahy, noho ny famindrampon’
Andriamanitra, mba hatolotrareo ny tenanareo ho fanatitra velona, masina, sitrak’
Andriamanitra»35. Tamin’ ny andron’ ny Isiraely fahiny, ny fanatitra rehetra naterina ho an’
Andriamanitra dia nodinihina akaiky daholo. Raha nahitana kilema ny biby nentina, dia
nolavina izany ; satria efa nibaiko Andriamanitra fa tsy hisy «kilema» ny fanatitra. Toy
izany koa no andidiana ny kristiana hanoiotra ny tenany «ho fanatitra velona, masina, sitrak’
Andriamanitra». Mba hanaovana izany, dia tsy main tsy ho voatahiry araka izay tokony ho
izy ny hery rehetra ananany. Ny fomba amam-panao rehetra izay mampihena ny hery arabatana
sy ara-tsaina dia mahatonga ny olona tsy ho afaka hanompo ny Mpamorona azy. Tsy
sitrak’ Andriamanitra raha tsy ny tsara indrindra no atolotsika Azy. Hoy i Kristy : «Tiava
an’ i Jehovah Andriamanitra amin’ ny fonao rehetra». Ireo izay tia an’ Andriamanitra amin’
ny fony rehetra dia hanam-paniriana hanoiotra ho Azy ny asa fanompoana tsara indrindra
amin’ ny fiainana, ary hiezaka mandrakariva ny hitondra ny hery rehetra eo amin’ ny tenany
hifandrindra amin’ ireo lalàna izay hampitombo ny fahazoany hanao ny sitrapony. Tsy
hanao izay hampahaosa na handoto ny fanatitra entiny ho an’ ny Rainy izay any an-danitra
amin’ ny tsy fahononana na ny fanaranam-po amin’ ny filana izy.
Hoy i Petera : «Fadio ny filan’ ny nofo ; fa miady amin’ ny fanahy ireny»36. Ny
fanomezana fahafaham-po ny fironana hanota dia mahadombo ny fahaizana amampahalalana,
ka mamono ny fandrenesana eo amin’ ny ara-tsaina sy ara-panahy, koa tsy
mandaitra afa-tsy kely foana amin’ ny fo ny tenin’ Andriamanitra sy ny Fanahiny.
Manoratra ho an’ i Korintiana i Paoly hoe : «Aoka isika hanadio ny tenantsika ho afaka
amin’ ny fahalotoana rehetra, na amin’ ny nofo na amin’ ny fanahy, ka hanatanteraka ny
fahamasinana amin’ ny fahatahorana an’ Andriamanitra»37. Ary ao amin’ ny vokatry ny
Fanahy : «fitiavana, fifaliana, fiadanana, fahari-po, fahamoram-panahy, fanaovan-tsoa,
fahamarinana, fahalemempanahy», dia nasiany koa ny «fahononam-po»38.
359