Leviathan dari Bangsa Bangsa_

Tamin’ ny fanompoam-pivavahana teo amin’ ny fitoerana masina teto an-tany, izay
tandindon’ ny asa fanompoana any an-danitra araka ny efa hitantsika rehefa miditra ao
amin’ ny fitoerana masina indrindra ny mpisoronabe amin’ ny Andro Fanavotana, dia
mifarana ny fanompoana ao amin’ ny efitra voalohany. Hoy ny baikon’ manitra : «Aza
avela hisy olona ao amin’ ny trano lay fihaonana, raha miditra hanao fanavotana ao amin’
ny fitoerana masina Arona mandra-pivoakany»16. Toy izany koa rehefa niditra tao amin’ ny
fitoerana masina indrindra i Kristy mba hanatanteraka ny asa famaranana ny fanavotana, dia
najanony ny fanompoana nataony tao amin’ ny efitra voalohany. Ary rehefa nifarana kosa
ny fanompoana tao amin’ ny efitra voalohany, dia nanomboka ny fanompoana tao amin’ ny
efitra faharoa. Tamin’ ny andron’ ny fanompoam-pivavahana ara-tandindona, rehefa niala
teo amin’ ny fitoerana masina ny mpisoronabe tamin’ ny Andro Fanavotana, dia nankeo
anatrehan’ Andriamanitra izy nitondra ny ran’ ny fanatitra noho ny ota ho an’ Isiraely
rehetra izay nibebaka marina ny amin’ ny fahotany. Toy izany koa, fizarana iray amin’ ny
asany amin’ ny maha-mpanalalana antsika ihany no vao vitan’ i Kristy fa niditra kosa ho
amin’ ny fizarana hafa indray amin’ ny asa Izy, ary mbola manao fifonana amin’ ny rany eo
anatrehan’ ny Rainy ho an’ ny mpanota.
Tsy takatry ny Advantista io lohahevitra io tamin’ ny 1844. Rehefa lasa ny fotoana
nanantenany ny Mpamonjy, dia mbola ninoany ihany fa akaiky ny fiaviany; nitompoany fa
tonga teo amin’ ny fotoana fanasivanana lehibe izy ireo ary efa nitsahatra ny asan’ i Kristy
amin’ ny maha-Mpanalalana Azy eo anatrehan’ Andriamanitra. Araka ny fandraisany ny
fampianaran’ ny Baiboly, dia hifarana fotoana fohy alohan’ ny tena hiavian’ ny Tompo eo
amin’ ny rahon’ ny lanitra ny andro ahazoan’ ny olona mibebaka. Toa nazava ho azy ao
amin’ ny Soratra Masina izany, izay manondro fotoana hitadiavan’ ny olona,
handondonany, sy hitomaniany eo amin’ ny varavarampahasoavana, kanefa tsy hovohana
izy. Lasa ny eritreritr’ izy ireo fandrao tsy nanondro ny fiavian’ i Kristy ilay daty fa kosa ny
fiandohan’ io fotoana io izay hialoha indrindra ny fiverenany. Rehefa nitory ny
fampitandremana izy fa akaiky ny fitsarana, dia tsapany fa vita ny asany ho an’ izao tontolo
izao, ary tsy nitambesatra taminy intsony ny entan’ ny fanahy dia ny adidy hamonjena ny
mpanota; ary hitany fa porofo hafa koa ny amin’ ny efa nialan’ ny Fanahin’ Andriamanitra
tamin’ ireo nandà ny famindrampony ny esoeso sahisahy sady narahim-pitenenan-dratsy
nataon’ ireo ratsy fanahy. Izany rehetra izany dia nanamafy ny finoany fa efa tapitra ny
androm-pahasoavana, na, araka ny fomba filazany azy, «efa nikatona ny varavaran’ ny
famindrampo».
Nisy fahazavana bebe kokoa anefa tonga, vokatry ny fanadihadiana mikasika ny
fitoerana masina. Hitany ankehitriny fa marina ny finoany fa milaza zava-dehibe ny
fiafaran’ ny 2300 andro tamin’ ny taona 1844. Raha marina fa nikatona ilay varavaran’ ny
fanan-tenana sy ny famindrampo izay nahazoan’ ny olona nanatona an’ Andriamanitra
nandritra ny taonjato valo ambinifolo, dia nisy kosa varavarana hafa nivoha ary atolotra ny
olona ny famelan-keloka amin’ ny alalan’ ny fanelanelanana ataon’ i Kristy ao amin’ ny
fitoerana masina indrindra. Vita ny dingana iray amin’ ny fanompoana nataony, fa miditra
326