Leviathan dari Bangsa Bangsa_

toky azo antoka, ny finoana tsy voasemban-drahona. Tsy mahagaga raha «teo an-kianjan’ ny
tempoly isan’ andro izy ireo nankalaza an’ Andriamanitra», taorian’ ny niakarany ho any
an-danitra. Ny vahoaka izay tsy nahalala afa-tsy ny fahafatesana nahamenatra nozakain’ ny
Mpamonjy, dia nihevitra ny hahita teo amin’ ny endriky ny mpianatra ny taratry ny alahelo,
ny henatra sy ny faharesena; kanjo fifaliana sy fandresena no hitany. Fiomanana tsara loatra
no noraisin’ ny mpianatra ho amin’ ny asa nanoloana azy! Efa nandalo tamin’ ny fitsapana
lalina indrindra izay nety niainany izy, ary efa nahita fa rehefa toa very ny zavatra rehetra
teo imason’ olombelona, dia tanteraka tamim-pandresena kosa ny tenin’ Andriamanitra.
Hatramin’ izao dia inona intsony no afaka hampihemotra ny finoany na hampangatsiaka ny
firedaredan’ ny fitiavany? Tao amin’ ny alahelo mavesatra indrindra dia nahazo
«fampirisihana mafy» izy, fanantenana izay «vatofantsiky ny aina sady mafy no tsy
mihetsika» 9 . Efa vavolombelona nahita maso ny fahendrena sy ny herin’ Andriamanitra
izy, ka matoky «fa na fahafatesana, na fiainana, na anjely, na ireo fanapahana, na zavatra
ankehitriny, na zavatra ho avy, na hery, na ny ambony, na ny ambany, na inona na inona
amin’ izao zavatra ary rehetra izao, dia tsy hahasaraka azy amin’ ny fitiavan’ Andriamanitra
izay ao amin’ i Kristy Jesosy Tompontsika». «Kanefa amin’ izany rehetra izany», hoy izy,
«dia manoatra noho ny mpandresy isika amin’ ny alalan’ Ilay tia antsika» 10 . «Fa ny tenin’
ny Tompo maharitra mandrakizay» 11. Ary «iza no manameloka? Kristy Jesosy no efa
maty, eny, sady nitsangana tamin’ ny maty koa ka mitoetra eo amin’ ny tanana an-kavanan’
Andriamanitra ary mifona ho antsika» 12.
Hoy ny Tompo : «Tsy ho menatra mandrakizay ny oloko» 13. «Amin’ ny hariva dia
misy fitomaniana tonga hivahiny miloaka alina; fa nony maraina kosa dia misy fihobiana»
14. Rehefa nihaona tamin’ ny Mpamonjy ireo mpianatra ireo tamin’ ny andro nitsanganany
tamin’ ny maty, ka nangorakoraka ny fony teo am-pihainoana ny teniny; rehefa nijery ny
lohany sy ny tanany ary ny tongony izay notorotoroina ho azy ireo izy; rehefa nitarika azy
ireo ho any Betania i Jesosy, talohan’ ny niakarany, ka nanandratra ny tanany Izy nitsodrano
azy ireo sady nandidy azy : «Mandehana any amin’ izao tontolo izao ianareo, ka
mitoria ny fílazantsara amin’ ny olombelona rehetra», sy nampiany hoe : «Ary indro, Izaho
momba anareo mandrakiriva» 15 ; rehefa nidina Ilay Mpananatra nampanantenaina tamin’
ny andro Pentekosta ka nomena ny hery avy any ambony ary nibitaka ny fanahin’ ny mpino
nahatsapa ny fanatrehan’ ny Tompony efa niakatra ho any an-danitra — tamin’ izay, eny, na
dia nitarika ho amin’ ny fahafoizan-tena sy ny maritiora tahaka ny Azy aza ny lalan’ izy
ireo, dia moa ve ho natakalony ny fitoriana ny filazantsaran’ ny fahasoavany, miaraka amin’
ny «satroboninahitry ny fahamarinana» horaisiny amin’ ny fiaviany, ny voninahitry ny seza
fiandrianana eto an-tany, izay nantenainy fony izy vao nirotsaka ho mpianatr’ i Kristy? Ilay
«mahay manao mihoatra noho ny zavatra rehetra eny, mihoatra lavitia noho izay rehetra
angatahintsika na heverintsika aza» no nanome azy ireo, niaraka tamin’ ny firaisana tamin’
ny fahoriany, ny fiombonana tamin’ ny fifaliany — dia ny fifaliana eo amin’ ny fitondrana
«zanaka maro ho any amin’ ny voninahitra», fifaliana tsy hay lazaina, «voninahitra
mavesatra maharitra mandrakizay», ka, hoy i Paoly : «ny fahorianay maivana, izay vetivety
foana», dia «tsy tokony hoharina amin’ ny voninahitra izay haseho amintsika».
265