Leviathan dari Bangsa Bangsa_

Notondroin’ ireo mpanaraby ny zava-boahary, ny fifandiasan’ ny fizaran-taona tsy
miova, ny lanitra manga izay tsy mbola nandatsak’ orana na oviana na oviana, ny saha
maitso novelombelomin’ ny ranon’ ando malefaka mirotsaka amin’ ny alina, koa dia niteny
izy ireo hoe: «Moa ve tsy fanoharana no ataony?» Nozimbainy ho mafana fo tsy amin’
antony ilay mpitory ny fahamarinana; koa dia nizotra tamin’ ny nalehany ihany izy ireo,
niroboka lalindalina kokoa tamin’ ny fitadiavam-pahafinaretana, nirona bebe kokoa ho
amin’ ny lalan-dratsiny noho ny teo aloha. Nefa tsy nahasakana ny toe-javatra voalaza
mialoha ny tsy finoan’ izy ireo. Nahari-po ela tamin’ ny faharatsiany Andriamanitra, ka
nanome azy fotoana malalaka hibebahany ; nefa tamin’ ny fotoana voatendry dia nihatra
tamin’ ireo nitsipaka ny famindrampony ny fitsarany.
Nilaza i Kristy fa hisy tsy finoana toy izany koa momba ny fiaviany fanindroany. Tahaka
ny olona tamin’ ny andron’ i Noa izay tsy nahafantatra mandra-piavin’ ny Safo-drano, «izay
nandringana ny olona rehetra, dia ho tahaka izany ny fiavian’ ny Zanak’ olona».27 Rehefa
miray amin’ izao tontolo izao ny vahoaka misora-tena ho an’ Andriamanitra, ka miaina
araka ny fomba fiainany, sy miray aminy eo amin’ ireo fahafinaretana voarara; rehefa
manjary rendrarendran’ ny fiangonana ny rendrarendran’ izao tontolo izao, rehefa indray
miredona ny lakolosy milaza fampakaram-bady, ka samy mibanjina taona maro feno
fahombiazana izao tontolo izao, — amin’ izay dia ho tampoka sahala amin’ ny helatra eny
amin’ ny lanitra ny hiavian’ ny faran’ ireo fahitany be voninahitra sy ireo fanantenany feno
fitaka.
Tahaka ny nanirahan’ Andriamanitra ny mpanompony hampandre mialoha an’ izao
tontolo izao ny amin’ ny fiavian’ ny Safo-drano, dia toy izany koa no nandefasany
mpitondra hafatra voafidy hampahafantatra ny fahatomoran’ ny fitsarana farany. Ary tahaka
ireo niara-belona tamin’ i Noa nihomehy sy namingavinga ny fanambarana nataon’ ilay
mpitory ny fahamarinana, dia toy izany koa tamin’ ny andron’ i Miller, marobe no nanao ho
fihomehezana ny teny fananarana, na dia teo amin’ ny vahoaka nilaza ny tenany fa an’
Andriamanitra aza.
Ary nahoana no tsy nankasitrahan’ ny fiangonana toy izany ny fampianarana sy ny
fitoriana ny fiavian’ i Kristy fanindroany? Ho an’ ny ratsy fanahy dia alahelo sy fahoriana
no entin’ ny fiavian’ ny Tompo, fa ho an’ ny marina kosa dia fifaliana sy fanantenana izany.
Fiononana ho an’ ireo izay nahatoky tamin’ Andriamanitra nandritra ny taona maro
nifandimby io fahamarinana lehibe io; koa nahoana ary no nanjary «vato manafintohina» sy
«vatolampy mahasolafaka» tahaka Ilay niavin’ io fahamarinana io, ho an’ ny vahoaka
milaza fa Azy? Ny Tompontsika mihitsy no nampanantena ny mpianany hoe : «Raha
handeha hamboatra fitoerana ho anareo Aho, dia ho avy indray ka handray anareo ho any
amiko».28 Ilay Mpamonjy mpamindra fo no nahatsapa mialoha fa ho irery sy halahelo ny
mpianany, ka naniraka anjely Izy hampiònona azy amin’ ny toky fa ny tenany no ho avy
tahaka ny niakarany tany an-danitra. Raha nijoro teo ny mpianatra niandrandra, nibanjina
fatratra hahita maso farany Ilay notiaviny, dia voasinton’ izao teny izao ny sainy : «Ry
lehilahy Galiliana, nahoana no mijanona eto mijery ny lanitra ianareo? Iny Jesosy Izay
256