Leviathan dari Bangsa Bangsa_

tamin’ ireo mpitarika ny vahoaka eo amin’ ny ara-pivavahana koa ny hafatry ny fiavian’ i
Jesosy fanindroany. Tsy nitahiry ny fifandraisany tamin’ Andria-manitra izy ireo, ka efa
nandà ny fahazavana avy any an-danitra ; noho izany dia tsy mba anisan’ ireo izay lazain’
ny Apostoly Paoly hoe izy : «Fa ianareo ry rahalahy, tsy ao amin’ ny maizina, mba
hahatratra anareo toy ny mpangalatra izany andro izany. Fa ianareo rehetra dia zanaky ny
andro ; tsy an’ ny alina na an’ ny maizina isika».44
Ireo mpiambina teo amin’ ny mandan’ i Ziona no tokony ho nandray voalohany ny
vaovao mahafaly momba ny fiavian’ ny Mpamonjy, izy ireo no tokony ho nanandratra
voalohany ny feony hanambara fa akaiky Izy, sy tokony hampitandrina voalohany ny
vahoaka hiomana ho amin’ ny fiaviany. Nefa nandry fehizay izy ireo, nanonofinofy ny
hiadam-pinaritra tsy hisy mpanelingelina, fa ny vahoaka kosa sondriana tao amin’ ny
fahotany. Tahaka ilay aviavy tsy namoa, rakotry ny ravina nireharehany, nefa tsy nisy voa
sarobidy, no nahitan’ i Jesosy ny fiangonany. Nisy fireharehana nentina nitandrina ny
fombafombam-pivavahana, nefa ny toe-tsain’ ny fanetren-tena marina, ny fiaiken-keloka sy
ny finoana — izay hany ahatonga ny fanompoam-pivavahana ho ankasitrahan’
Andriamanitra — dia banga. Tsy ny fahasoavan’ ny Fanahy no hita tao fa avonavona,
faharavana, fombafomba ivelany, voninahitra poak’ aty, fitiavan-tena, fampahoriana.
Nanakimpy ny masony tsy hijery ireo famantarana ny fotoan’ andro ny fiangonana
nihemotra. Tsy nandao azy anefa Andriamanitra, ary tsy nosarahiny taminy ny fitiavany;
nefa nahafoy Azy ireo arynihataka tamin’ ny fitiavany. Rehefa nandà tsy hanatanteraka ny
fepetra izy, dia tsy tanteraka taminy ireo teny fikasany.
Toy izany no vokatra tsy maintsy ho hita eo amin’ izay manao an-tsirambina ka tsy
mankasitraka sy tsy mandray ny fahazavana sy ny tombon-tsoa omen’ Andriamanitra. Raha
tsy manaraka ny fitarihany mazava ny fiangonana ka mandray ny tara-pahazavana tsirairay
alefany, ary manatanteraka ny adidy rehetra izay asehony, dia tsy maintsy hitotongana ho
fanarahana fombafomba ivelany fotsiny ny fivavahana, ary hanjavona ny fanahin’ ny toepanahy
araka an’ Andriamanitra mitondra aina. Efa voaseho im-betsaka teo amin’ ny
tantaran’ ny fiangonana io fahamarinana io. Andriamanitra dia mitaky amin’ ny vahoakany
asan’ ny finoana sy fankatoavana izay mifanaraka amin’ ny fitahiana sy ny tombon-tsoa
narotsaka taminy. Ny fankatoavana dia mitaky fahafoizan-tena ary midika ho hazo fijaliana;
ary izany no antony mahatonga olona maro nilaza ny tenany ho mpanaraka an’ i Kristy, nefa
mandà ny handray ny fahazavana avy any an-danitra, ka tahaka ireo Jiosy fahiny, dia «tsy
nahalala ny andro namangiana azy».45
Nolalovan’ i Jehovah izy ireo noho ny avonavony sy ny tsy finoany, fa nanambarany ny
fahamarinany kosa ireo izay efa nitandrina ny fahazavana rehetra nomena azy, tahaka ny
mpiandry ondry tany Betlehema sy ireo Magy avy tany atsinanana.
237