Leviathan dari Bangsa Bangsa_

tsy azo ovana ho fitsipiky ny marina izany, fa ny fiaraha-monina ihany no mamaritra io
fitsipi-pitondrantena io, koa noho izany dia mety niovaova hatrany izany. Sain-dalina iray
ihany no niavian’ ireo hevitra rehetra ireo dia avy amin’ ilay anankiray izay, na dia teo
anivon’ ireo mponina any an-danitra tsy nanota aza, — dia nanomboka ny asany fikatsahana
handrodana ireo fameperana ara-drariny ao amin’ ny lalàn’ Andriamanitra.
Ny fampianarana milaza fa Andriamanitra dia namoaka didy izay nametra ho tsy azo
ovana intsony ny toetra amam-panahin’ ny olombelona, dia nitarika olona maro hitsipaka
avy hatrany ny lalàn’ Andriamanitra. Nijoro hanohitra mafy ny hevi-dison’ ireo
mpampianatra nampianatra fa efa foana ny lalàn’ Andriamanitra i Wesley ka nasehony fa io
fampianarana io izay manafoana ny lalàn’ Andriamanitra dia manohitra ny Soratra Masina.
«Fa efa miseho ny fahasoavan’ Andriamanitra izay famonjena ny olona rehetra» 2. Izany no
tsara ka ankasitrahana eo imason’ Andriamanitra, Mpamonjy antsika, Izay tia ny olona
rehetra hovonjena ka ho tonga amin’ ny fahalalana ny marina». «Fa iray no Andriamanitra,
ary iray no Mpanalalana amin’ Andriamanitra sy ny olona, dia Kristy Jesosy, Izay olona,
sady nanolotra ny tenany ho avotra hisolo ny olona rehetra» 2 Omena maimaimpoana ny
Fanahin’ Andriamanitra mba ahazoan’ ny olona rehetra mandray ny hevitry ny Famonjena.
Amin’ izay Kristy Ilay «tena mazava», «dia mahazava ny olona rehetra tonga amin’ izao
tontolo izao». 3 Ny tsy ahazoan’ ny olona famonjena dia noho ny fìniavany handà ny
fanomezan’ ny fiainana, atolotra azy.
Ho valin’ ny filazana fa rava tamin’ ny nahafatesan’ i Kristy ireo didy amin’ ny Lalàna
niaraka tamin’ ireo lalàna momba ny fitsipipivavahana dia izao no tenin’ i Wesley: «Tsy
nofoanany tsy akory ny lalàna ara-pitondrantena, voarakitra ao amin’ ny Didy Folo ary
nohamafisin’ ireo mpaminany. Tsy anton’ ny nahatongavany ny hanafoana ny iray na ny
hafa amin’ izany. Lalàna tsy azo ravana na oviana na oviana io, fa —» mafy orina tahaka ny
vavolombelona mahatoky any an-danitra» — . . . Hatrany amin’ ny fiandohan’ izao tontolo
izao dia tsy, «voasoratra tamin’ ny vato fisaka», izy fa tao am-pon’ ny zanak’ olombelona
rehetra, raha vao nivoaka avy teo am-pelatanan’ ny Mpahary izy. Ary na dia saika simban’
ny fahotana aza ny soratra nosoratan’ ny rantsan-tanan’ Andriamanitra, dia tsy mety ho
voakosoka tanteraka izany, raha mbola mahatsapa ny tsara sy ny ratsy isika. Tsy maintsy
manan-kery amin’ ny taranak’ olombelona manontolo ary amin’ ny fotoana rehetra ny didy
tsirairay amin’ io lalàna io, satria tsy miankina na amin’ ny fotoana na amin’ ny toerana, na
amin’ ny toe-javatra hafa mety miova mantsy izany, fa miankina amin’ ny toetran’
Andriamanitra, sy amin’ ny toetry ny olombelona, ary amin’ ny fifandraisana tsy azo ovana
misy amin’ izy roroa.
«Tsy tonga handrava aho, fa hanatanteraka». . . Tsy azo iadian-kevitra fa ny tiany
holazaina eto (raha ampifanarahana amin’ izay voalaza eo aloha sy ny manaraka), dia ny
hoe: tonga aho hampitoetra ny lalàna eo amin’ ny fahafenoany, na dia eo aza ny fivoasankevitra
ataon’ ny olona; tonga aho hampiseho amin’ ny fomba feno sy mazava izay rehetra
maizimaizina na manjavozavo tao; tonga aho hanambara ny tena maha-zava-dehibe marina
ny andininy tsirairay amin’ izany, hampiseho ny lavany sy ny sakany, ny fivelarana
195