Leviathan dari Bangsa Bangsa_

nisy «relika» malaza be dia be nangonina. Nitaingin-tsoavaly taorian’ ireo, mpitondra
fivavahana ambony nitafy mena midorehitra sy niravaka vatosoa, haingo marevaka sy
namirapiratra.
Ny evekan’ i Paris no nitondra ny «ostia» (sakramenta masina) noeloin’ ny fialofana
tsara tarehy. . . izay nentin’ ny andriandahy efatra iray ra amin’ ny andriamanjaka. . .
Nanaraka ny «ostia» ny mpanjaka. . . Tsy nitondra satroboninahitra, na nanao ny akanjo
maha-mpanjaka azy i Francois I tamin’ io andro io. «Tsy nisarona ny lohany, ny masony
nifantoka tamin’ ny tany ary teny an-tanany nisy labozy lava mirehitra, «toy ny olona
meloka», no nisehoan’ ny nipanjakan’ i Frantsa».Ibid, boky 13, toko 21. Isaka ny misy
alitara dia niankohoka tamim-panetren-tena izy, tsy noho ny heloka izay nandoto ny
fanahiny, na noho ny ran’ ny tsy manan-tsiny nanapentina ny tanany, fa noho ny fahotana
mahafaty nataon’ ireo olompeheziny izay sahy nanameloka ny lamesa. Nanaraka azy ny
mpanjakavavy sy ireo olo-manan-kaja tao amin’ ny fanjakana, samy mandeha tsiroaroa koa.
ary samy mitondra fanilo mirehitra.
Tao anatin’ ny fandaharana nandritra iny andro iny ny hanaovan’ ny tenan’ ny mpanjaka
mihitsy kabary tamin’ ireo tompon’ andraikitra ambony tao amin’ ny fanjakana tafavory tao
amin’ ny efitrano malalaky ny lapan’ ny eveka. Nalahelo endrika izy raha niseho teo
anatrehan’ izy ireo ka nanao teny tsara lahatra nampihetsipo raha nitaraina moniba ny
«heloka bevava», ny fitenenan-dratsy an’ Andriamanitra, ny andro mampahory sady
mampahamenatra izay manjo niseho teo amin’ ny firenena. Koa dia niantso ny
olompeheziny mahatoky rehetra izy hanampy azy amin’ ny famongorana io areti-mandozan’
ny «herezia» io izay mananontanona handevona an’ i Frantsa. «Raha mbola marina koa,
tompokolahy, fa mpanjakanareo aho», hoy izy, «raha fantatro fa voapentina na simban’ io
fahalovana maharikoriko io ny tanako na ny tongotro, dia hatolotro hotapahinao izany. . .
Ary mihoatra noho izany, raha mahita ny iray amin’ ny zanako voaloton’ izany aho, dia tsy
hiaro azy. . . ny tenako mihitsy no hanolotra azy, ka hataoko sorona ho an’ Andriamanitra».
Kendan’ ny ranomaso izy ka tsy nahaloa-peo ary dia nirehoka nitomany koa ny mpivory
rehetra sady indray niredona hoe: «Ho velona sy ho faty ho an’ ny fivavahana Katolika
izahay!» D’Aubigné, History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin, boky 4,
toko 1 2.
Nanjary nahatsiravina ny haizina teo amin’ ny firenena izay nitsipaka ny fahazavan’ ny
fahamarinana. «Efa miseho ny fahasoavan’ Andriamanitra izay nitondra famonjena»; nefa i
Frantsa kosa rehefa nibanjina ny heriny sy ny fahamasinany, rehefa nisy olona an’ arivony
voasariky ny hatsaran-tarehiny araka an’ Andriamanitra, rehefa voazavan’ ny famirapiratany
ny tanàn-dehibe sy ny vohitra madinika, dia nihodina ka nifidy ny haizina toy izay ny
fahazavana. Napetrany tsy ho eo aminy ny fanomezan’ ny lanitra raha natolotra azy izany.
Nolazainy fa ratsy ny tsara, ary tsara ny ratsy, mandra-pahalavoany, ka hanjary hazan’ ny
famitahan-tena niniany izy. Na dia nety ho nino marina tokoa aza izy tamin’ izay fotoana
izay fa nanompo an’ Andriamanitra tamin’ ny fanenjehana ny vahoakany, dia tsy naha-afatsiny
azy tsy akory ny fanaovany izany tamin’ ny fony tokoa. Ny fahazavana izay nety
169