Leviathan dari Bangsa Bangsa_

fahatsapany ny adidy goavana momba an’ io toerana io. hany ka naniry ny mbola hanokantena
hianatra izy. Ny fampirisihana mafana nataon’ ireo sakaizany anefa dia nahatonga azy
hanaiky nony farany. «Mahagaga hoy izy. fa olona izay ambany fihaviana toy izao no
hasandratra ho amin’ ny haja ambony tahaka itony».Wylie, boky 13,toko 9.
Niroso tsimoramora ho eo amin’ ny asany i Calvin, ka tahaka ny ranon’ ando
mamelombelona ny tany ny teniny. Nilaozany i Paris ary lasa nankany amin’ ny tanàna iray
tany ivelan’ ny renivohitra izy izao, tao ambany fiarovan’ ny andriambavy Marguerite, izay
tia ny filazantsara ka nirotsaka ho mpiaro ny mpanaraka izany. Mbola tanora i Calvin,
nalemy paika sady nanetry tena. Nanomboka tamin’ ny olona tao an-tokantranony ny asany.
Manodidina azy ny mpianakavy, dia namaky tamin’ izy ireo ny Baiboly izy, sy nanokatra ny
fahamarinan’ ny famonjena taminy. Izay mandre ny hafatra dia nitondra ny vaovao
mahafaly tamin’ ny hafa kosa ary vetivety ilay mpampianatra dia nihoatra ny tanàn-dehibe
ho amin’ ny tanàna madinika manodidina sy ny vohitra kely. Ny lapan’ andriana sy ny trano
bongo dia samy nandray azy, ka nandroso hatrany izy nandatsaka ny fanorenan’ ny
fiangonana izay namokatra vavolombelona tsy nanan-tahotra ho an’ ny fahamarinana.
Volana vitsivitsy taorian’ izany dia tafaverina tao Paris indray izy. Nisy fihetsiketsehana
tsy fahita firy teo amin’ ireo avara-pianarana sy ireo mpandalim-pahaizana. Nitarika ny
olona ho eo amin’ ny Baiboly ny fianarana ny teny fahagola ka maro tamin’ ireo izay tsy
voatohin’ ny fahamarinana ny fony no nafana dia nafana namakafaka ny heviny ary niady
mihitsy tamin’ ireo mpiaro ny fahamarinan’ i Roma aza. I Calvin kosa, na dia havanana
tamin’ ny adi-hevitra kokoa momba ny teolojia aza, dia nanana asa ambony noho izay
nataon’ ireo mpampianatra mpitabataba foana ireo. Voahetsiketsika ny sain’ ny olona ka
tonga izao ny fotoana hanokafana ny fahamarinana aminy. Raha mbola feno horakoraky ny
adi-hevitra ara-teolojia ny efitrano malalaky ny Oniversite, i Calvin kosa dia nitety trano,
nanokatra ny Baiboly tamin’ ny vahoaka. nitory taminy an’ i Kristy dia Izy voahombo
tamin’ ny hazo fijaliana.
Noho ny fitondran’ Andriamanitra, dia nisy fiantsoana indray tonga tamin’ i Paris mba
hanaiky ny filazantsara. Nolavina ny antson’ i Lefèvre sy Farel, nefa dia ho ren’ ny
sarangan’ olona rehetra tao amin’ io renivohitra lehibe io indray ny hafatra. Ny mpanjaka,
noho ny antony ara-politika, dia tsy niandany tanteraka tamin’ i Roma hanohitra ny
fanavaozana ara-pivavahana. Mbola nofikirin’ i Marguerite ny fanantenany fa handresy ao
Frantsa ny fivavahana Protestanta. Nanapa-kevitra izy fa hotorina ao Paris ny finoana
nohavaozina. Tamin’ ny tsy nahatao Paris ny mpanjaka, dia nobaikony ny mpitandrina
Protestanta iray hitory tao amin’ ireo fiangonana tao an-tanàna. Noraran’ ireo filoha papaly
anefa ka dia novohan’ ny andriambavy midanadana ny lapa. Nisy efitra iray namboarina
hanaovana fotoam-pivavahana, ary nambara fa isan’ andro, tamin’ ny ora voatokana, dia
hisy toriteny hatao, ka nasaina ho amin’ izany ny sokajin’ olona samihafa saranga rehetra.
Vahoaka marobe no nifanizina nanatrika ny fanompoam-pivavahana. Tsy ilay efitrano natao
fiangonana ihany, fa ny efitrefitra madinika sy ny lalan-tsara rehetra no hipoka. An’ arivony
isan’ andro no nivory, — ny andriana, ny mpanao fanjakana, ny mpahay lalàna, ny
164