Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
interpretatora Słowa Bożego oprócz jego Autora. Zresztą On sam powiedział, że każdy kto<br />
pragnie, wyuczony będzie od Boga. Nie polegaj więc na swoim rozumie i nie spodziewaj<br />
się, że możesz cokolwiek osiągnąć przez studia; zaufaj jedynie Bogu i wpływowi Ducha<br />
Świętego. Uwierz memu doświadczeniu”. — Tamże III, 7. W tych słowach Lutra leży<br />
wielka nauka dla wszystkich, którzy czują się powołani przez Boga do głoszenia<br />
wspaniałych prawd w naszych czasach. Prawdy te wywołują wrogość szatana i tych, którzy<br />
lubią błędne nauki wymyślone przez niego. Do walki z siłami zła potrzeba czegoś więcej,<br />
aniżeli rozumu i ludzkiej mądrości. {WB 70.2}<br />
Gdy przeciwnicy Lutra powoływali się na zwyczaje i tradycje albo twierdzenia i<br />
autorytet papieża, on występował przeciwko nim jedynie z Biblią. W niej miał dowody,<br />
których nie mogli odeprzeć; dlatego też zwolennicy formalizmu i zabobonu zażądali krwi<br />
Lutra, tak jak Żydzi zapragnęli krwi Chrystusa. „Jest heretykiem — wołali fanatycy<br />
papiestwa. — Jeżeli ten wstrętny heretyk pożyje choćby godzinę dłużej, będzie to<br />
największa zdrada Kościoła. Natychmiast zbudujcie dla niego stos”. — Tamże III, 9. Lecz<br />
Luter nie padł ofiarą ich wściekłości. Bóg miał dla niego dzieło do wykonania i posłał<br />
swych aniołów, aby go ochraniali. Jednak wielu z tych, którzy dzięki Lutrowi przyjęli cenne<br />
światło, stało się obiektem napaści szatana i poniosło męczeńską śmierć dla prawdy. {WB<br />
70.3}<br />
Nauki Lutra przyciągały uwagę myślących ludzi w całych Niemczech. Szybko też<br />
dotarły do innych krajów Europy.* Jego kazania i pisma promieniowały światłem, które<br />
budziło i oświecało tysiące ludzi. Żywa wiara zajmowała miejsce martwego formalizmu,<br />
który tak długo trzymał ludzi w więzach błędu. Ludzie z dnia na dzień tracili zaufanie do<br />
nauk rzymskiej religii. Ustępowały bariery uprzedzeń. Słowo Boże, które Luter wykorzystał<br />
jako probierz każdej nauki i każdego twierdzenia, okazało się obosiecznym mieczem,<br />
torującym drogę do serc ludzi. Wszędzie budziło się pragnienie duchowego postępu.<br />
Wszędzie objawiało się nie znane od wielu stuleci dążenie do sprawiedliwości. Oczy ludu<br />
tak długo kierowane na ludzkie obrzędy i ziemskich pośredników zaczęły spoglądać w<br />
pokorze i wierze na ukrzyżowanego Chrystusa. {WB 70.4}<br />
Szerokie zainteresowanie naukami Lutra wzbudziło obawy władz papieskich.<br />
Reformator otrzymał wezwanie, by stawić się w Rzymie i odpowiedzieć na oskarżenia o<br />
herezję. Rozkaz ten przeraził jego przyjaciół. Znali bowiem dobrze niebezpieczeństwo<br />
grożące Lutrowi w tym mieście, pijanym krwią męczenników Jezusowych. Sprzeciwili się<br />
więc jego podróży do Rzymu i wystosowali prośbę o przesłuchanie Lutra w<br />
Niemczech. {WB 71.1}<br />
W końcu zgodzono się na to i wyznaczono wysłannika papieskiego, który miał<br />
przesłuchać Lutra. We wskazówkach, jakie papież udzielił swemu legatowi, stwierdził on,<br />
że Luter został już uznany za heretyka. Polecono więc posłowi papieskiemu, „by oskarżył i<br />
82
Change language