Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
wystawność, dumę i wszystkie występki prałatów oraz księży. Ja także popieram ich<br />
niezbite twierdzenia”. {WB 60.3}<br />
Wzburzeni prałaci przerwali Hieronimowi krzycząc: „Czyż potrzeba dalszego dowodu?<br />
Widzimy na własne oczy najbardziej upartego heretyka!” {WB 60.4}<br />
Niewzruszony powstałą wrzawą, Hieronim zawołał: „Co! Sądzicie, że obawiam się<br />
śmierci? Trzymaliście mnie cały rok w okropnym więzieniu, straszniejszym od samej<br />
śmierci. Obchodziliście się ze mną gorzej niż z Turkiem, Żydem czy poganinem. Moje ciało<br />
zaczęło się dosłownie rozkładać zostawiając na wierzchu gołe kości. A jednak nie skarżę<br />
się, gdyż skargi nie przystoją mężowi, który posiada serce i odwagę. Dziwię się jedynie, że<br />
stać was na takie barbarzyństwo względem chrześcijanina”. — Bonnechose II, 151-<br />
153. {WB 60.5}<br />
Znowu wybuchła szalona wrzawa na sali. Hieronim wrócił do więzienia. Na<br />
przesłuchaniu obecnych było kilku ludzi, na których słowa Hieronima wywarły głębokie<br />
wrażenie i którzy chcieli go ratować. Więźnia odwiedzili w celi dygnitarze Kościoła, którzy<br />
nalegali, aby uległ przed soborem. Stawiano mu najbardziej kuszące propozycje jako<br />
nagrodę za zmianę stanowiska wobec Rzymu. Lecz podobnie jak Mistrz, gdy Mu<br />
ofiarowano wspaniałość tego świata, Hieronim był nieporuszony. {WB 60.6}<br />
„Udowodnijcie mi z Pisma Świętego, że jestem w błędzie, a odwołam wszystko!” {WB<br />
60.7}<br />
„Pismo Święte! — odpowiedział jeden z kusicieli. — Czyż wszystko musimy osądzać<br />
według niego? Któż może je zrozumieć, dopóki Kościół nie wytłumaczy jego nauk?” {WB<br />
60.8}<br />
Hieronim odpowiedział na to: „Czy tradycje ludzkie mają większe znaczenie niż<br />
ewangelia naszego Zbawiciela? Apostoł Paweł nie zachęcał tych, do których pisał, by<br />
wierzyli tradycji, lecz powiedział: «Badajcie Pisma»”. {WB 60.9}<br />
Na powyższe słowa usłyszał odpowiedź: „Heretyku, żałuję, że tak długo chciałem ci<br />
pomóc. Widzę, że kieruje tobą szatan”. — Wylie III, 10. {WB 61.1}<br />
Wkrótce wydano wyrok śmierci na Hieronima. Zaprowadzono go na to samo miejsce, na<br />
którym stracono Husa. Hieronim szedł śpiewając, a jego twarz jaśniała radością i spokojem.<br />
Wzrok miał utkwiony w Chrystusie, śmierć więc przestała być dla niego straszna. Gdy kat<br />
podszedł od tyłu, by zapalić stos, męczennik zawołał: „Stań śmiało przede mną i zapal stos<br />
przed moimi oczami. Gdybym się obawiał, nie byłbym tutaj”. {WB 61.2}<br />
Jego ostatnie słowa, które wypowiedział, gdy buchnęły płomienie, były modlitwą:<br />
„Panie, Wszechmogący Ojcze, zmiłuj się i przebacz mi grzechy, gdyż wiesz, że zawsze<br />
kochałem Twą prawdę”. — Bonnechose II, 168. Głos zamilkł, lecz wargi poruszały się<br />
69
Change language