Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
wbrew sprawiedliwości. Co do mnie, jestem tylko słabym śmiertelnikiem, moje życie nie<br />
jest tak bardzo ważne i gdy przypominam wam, byście nie wydali niesprawiedliwego<br />
wyroku, to wypowiadam te słowa nie dla mego dobra, lecz dla waszego”. — Bonnechose II,<br />
146-147. {WB 59.4}<br />
W końcu zgodzono się na prośbę Hieronima. W obecności sędziów ukląkł on i pomodlił<br />
się, aby Duch Boży pokierował jego myślami i słowami tak, aby nie powiedział nic, co<br />
byłoby przeciwne prawdzie lub niegodne Mistrza. Tego dnia wypełniła się dla niego<br />
obietnica dana pierwszym uczniom: „I z mego powodu zawiodą was przed namiestników i<br />
królów, abyście złożyli świadectwo przed nimi (...). A gdy was wydadzą, nie troszczcie się,<br />
jak i co macie mówić (...). Bo nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz Duch Ojca<br />
waszego, który mówi w was”. Mateusza 10,18-20. {WB 59.5}<br />
Słowa Hieronima wzbudziły wśród nieprzyjaciół zdziwienie i podziw. Cały rok był<br />
uwięziony w lochu, nie mógł czytać, ani niczego widzieć, bardzo cierpiał zarówno<br />
fizycznie, jak i duchowo, a mimo to jego argumenty były jasne i mocne, tak jakby przez ten<br />
cały czas miał niczym nie mąconą sposobność do studiowania. Hieronim wskazał swym<br />
słuchaczom szereg pobożnych ludzi, skazanych przez niesprawiedliwych sędziów. Prawie w<br />
każdym pokoleniu żyli tacy, którzy starali się wznieść ludzi na wyżyny ducha, lecz<br />
spotykali się tylko z zarzutami, a w końcu czyniono z nich wyrzutków społeczeństwa.<br />
Dopiero później przekonano się, że ludzie ci byli godni czci. Sam Chrystus został skazany<br />
jako złoczyńca przez niesprawiedliwy trybunał. {WB 60.1}<br />
Hieronim, odwołując swe nauki, przyznał słuszność wyrokowi potępiającemu Husa.<br />
Teraz jednak żałował tego i zaświadczył o niewinności oraz świętości męczennika. „Znałem<br />
go od dzieciństwa — powiedział. Był to wspaniały człowiek, sprawiedliwy i święty.<br />
Potępiono go pomimo jego niewinności. Ja również jestem gotów ponieść śmierć. Nie<br />
obawiam się cierpień, przygotowanych dla mnie przez moich wrogów i fałszywych<br />
świadków. Pewnego dnia będziecie musieli zdać rachunek za swe czyny przed Bogiem,<br />
którego nikt nie oszuka”. — Bonnechose II, 151. {WB 60.2}<br />
Oskarżając samego siebie o zaparcie się prawdy, mówił dalej: „Żaden grzech ze<br />
wszystkich, jakie popełniłem od czasów mej młodości aż do dziś, nie gnębi mnie tak bardzo<br />
jak ten, którego się dopuściłem na tym zgubnym miejscu, zgodziwszy się na<br />
niesprawiedliwy wyrok wydany przeciw Wiklifowi i świętemu męczennikowi Husowi,<br />
który był mym nauczycielem i przyjacielem. Tak! Wyznaję z całego serca i stwierdzam z<br />
przerażeniem, że haniebnie potępiłem ich nauki, gdyż obawiałem się śmierci. Dlatego<br />
błagam (...) Wszechmogącego Boga, aby raczył przebaczyć mi moje grzechy a szczególnie<br />
ten najpodlejszy ze wszystkich”. Potem, wskazując na swych sędziów, powiedział<br />
zdecydowanie: „Potępiliście Wiklifa i Husa nie dlatego, że zachwiali słuszność nauk<br />
kościelnych, lecz dlatego, że piętnowali bezwstydne czyny duchowieństwa, jego<br />
68
Change language