Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
cię, mój przyjacielu, byś nie złamał tej pieczęci, dopóki nie będziesz miał pewności, że już<br />
umarłem”. — Bonnechose I, 148-149. {WB 56.2}<br />
Podczas podróży do Konstancji Hus wszędzie dostrzegał ślady głoszonych przez siebie<br />
nauk i przychylność dla swej sprawy. Lud gromadził się, by się z nim spotkać, a w<br />
niektórych miejscowościach władze miejscowe towarzyszyły mu idąc ulicami miasta. {WB<br />
56.3}<br />
Po przybyciu do Konstancji zagwarantowano Husowi pełną wolność. Do glejtu<br />
cesarskiego sam papież dołączył zapewnienie ochrony. Mimo tych uroczystych i<br />
powtarzanych zapewnień w krótkim czasie na zlecenie papieża i kardynałów wtrącono Husa<br />
do lochu, a później przetransportowano do więzienia na przeciwległym brzegu<br />
Renu.* Perfidia papieża nie przyniosła mu żadnych korzyści, bowiem wkrótce potem i on<br />
znalazł się w tym samym więzieniu. — Bonnechose I, 247. Sobór udowodnił papieżowi<br />
takie przestępstwa, jak morderstwo, symonię, cudzołóstwo i „inne grzechy, których nie<br />
godzi się wymieniać”. {WB 56.4}<br />
Pozbawiono go więc tiary i wtrącono do więzienia. Zdetronizowano także dwóch<br />
pozostałych papieży i wybrano nowego. {WB 57.1}<br />
Chociaż papież winny był większych przestępstw niż te, o które Hus oskarżał<br />
kapłaństwo, to jednak ten sam sobór, który usunął rzymskiego władcę, przystąpił do<br />
zniszczenia reformatora. Uwięzienie Husa wywołało wielkie oburzenie w Czechach.<br />
Szlachta skierowała do soboru protest przeciwko temu pogwałceniu prawa. Cesarz, który<br />
niechętnie zgodził się na naruszenie glejtu, także sprzeciwił się procesowi Husa, lecz<br />
nieprzyjaciele reformatora byli zawzięci i nieustępliwi. Wykorzystali uprzedzenia cesarza<br />
do nowej nauki, jego obawy i przywiązanie do Kościoła. Przytaczając rozliczne argumenty,<br />
przekonali cesarza, że „nie trzeba dotrzymywać słowa heretykom ani ludziom posądzonym<br />
o głoszenie herezji nawet wówczas, gdy posiadają glejt od cesarza i królów”. — J. Lenfant,<br />
History of the Council of Constance I, 516. W ten sposób wrogowie Husa dopięli swego.<br />
Osłabionego chorobą i pobytem w więzieniu reformatora, bowiem wilgotne i cuchnące<br />
powietrze lochu wywołało gorączkę, która poważnie zagroziła jego życiu, przyprowadzono<br />
w końcu przed sobór. Skuty ciężkimi łańcuchami stanął przed cesarzem, który wcześniej<br />
przyrzekł go chronić. Podczas długiego przesłuchania Hus stanowczo bronił prawdy i w<br />
obecności zebranych dostojników wniósł stanowczy protest przeciwko zepsuciu<br />
duchowieństwa. Kiedy kazano mu dokonać wyboru między odwołaniem swych nauk a<br />
śmiercią, wybrał los męczennika. {WB 57.2}<br />
Łaska Boża podtrzymywała go. Podczas tygodni cierpienia poprzedzających wyrok,<br />
pokój z niebios napełniał jego myśli. Pożegnalny list do przyjaciela kończył tymi słowami:<br />
„Piszę ten list z więzienia ręką zakutą w łańcuchach, oczekując jutrzejszego wyroku<br />
śmierci. Gdy z pomocą Jezusa Chrystusa spotkamy się w przyszłym, wspaniałym życiu,<br />
64
Change language