Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Rozdział 6 — Dwóch Bohaterów<br />
Ewangelia dotarła do Czech już w IX wieku. Przetłumaczono wtedy Biblię i<br />
nabożeństwa odbywały się w języku narodowym. Jednak w miarę wzrostu znaczenia<br />
papiestwa Słowo Boże stopniowo usuwano w cień. Grzegorz VII, który uważał upokarzanie<br />
królów za swój obowiązek, w nie mniejszym stopniu dążył do opanowania ludu i wydał<br />
bullę zakazującą odprawiania nabożeństw w języku czeskim. Papież wyjaśnił, że<br />
„Wszechmocny życzy sobie, by nabożeństwa odbywały się w nieznanym dla nich języku<br />
oraz że wiele złego i wiele herezji powstało na skutek niestosowania się do tej zasady”. —<br />
Wylie III, 1. W ten sposób Rzym pragnął zgasić światło prawdy, a lud utrzymać w<br />
ciemności. Lecz Niebo przewidziało inny sposób utrzymania Kościoła Bożego przy życiu.<br />
Do Czech przybyło wielu waldensów i albigensów, którzy wypędzeni w czasie<br />
prześladowań z Francji i Włoch tutaj szukali schronienia. Choć nie ważyli się nauczać<br />
publicznie, pracowali jednak gorliwie w ukryciu i w ten sposób prawda była zachowywana<br />
w poszczególnych stuleciach. {WB 52.1}<br />
Jeszcze przed narodzeniem się Husa byli w Czechach ludzie, którzy otwarcie<br />
krytykowali zepsucie Kościoła katolickiego i rozwiązłość ludu. Krytyka ta wzbudziła<br />
wielkie zainteresowanie. Równocześnie wzrosły obawy duchowieństwa, które rozpoczęło<br />
prześladowania uczniów ewangelii. Prześladowani zmuszeni byli odprawiać nabożeństwa w<br />
lasach i górach, lecz nawet tam dosięgli ich żołnierze i wielu traciło życie. Po jakimś czasie<br />
Kościół orzekł, iż wszyscy opuszczający nabożeństwa według obrządku rzymskiego, będą<br />
paleni na stosie. Chrześcijanie ginęli w płomieniach, ale wierzyli w zwycięstwo sprawy<br />
Bożej. Jeden z tych, którzy „uczyli, że zbawienie można osiągnąć jedynie przez wiarę w<br />
ukrzyżowanego Zbawiciela”, umierając powiedział: „Teraz nienawiść nieprzyjaciela<br />
zwycięża nas, lecz tak nie będzie wiecznie. Z prostego ludu powstanie mąż bez miecza i<br />
godności i jego nie zwyciężą”. — Wylie III, 1. Czasy Lutra należały jeszcze do dalekiej<br />
przyszłości, jednak już wtedy pojawił się człowiek, którego świadectwo przeciw Rzymowi<br />
miało poruszyć narody. {WB 52.2}<br />
Jan Hus pochodził z ubogiej rodziny i wcześnie został sierotą z powodu śmierci ojca.<br />
Pobożna matka, która wychowanie dzieci w bojaźni Bożej uważała za najcenniejszą rzecz,<br />
starała się przekazać to dziedzictwo synowi. Hus rozpoczął swą edukację w prowincjonalnej<br />
szkole, potem studiował na uniwersytecie w Pradze, gdzie przyznano mu stypendium. Do<br />
Pragi udał się wraz z matką. Biedna wdowa nie mogła dać swemu synowi żadnych<br />
kosztowności, lecz kiedy zbliżali się do miasta, uklękła obok młodzieńca i poprosiła Ojca<br />
niebios o błogosławieństwo dla syna. Nie zdawała sobie wtedy sprawy z tego, w jaki sposób<br />
jej modlitwa zostanie wysłuchana. {WB 52.3}<br />
58
Change language