Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
przeciwko swym prześladowcom: „Jakim prawem — pytał — rozpowszechniacie swe<br />
błędy? Dla zysku, celem zrobienia z łaski Bożej przedmiotu handlu?” {WB 49.3}<br />
„Z kim walczycie? — zapytał na koniec. — Czy sądzicie, że ze starym człowiekiem,<br />
który stoi nad grobem? Nie! Walczycie z prawdą, która jest silniejsza od was i pokona was”.<br />
— Wylie II, 13. Powiedziawszy to wyszedł z sali, a żaden z wrogów nie próbował go<br />
zatrzymać. {WB 49.4}<br />
Dzieło Wiklifa było bliskie ukończenia. Sztandar prawdy, który tak długo dzierżył w<br />
swych rękach miał być wkrótce przejęty przez jego następców. Jednak Wiklif raz jeszcze<br />
miał wydać świadectwo ewangelii. Miał je wygłosić w samej stolicy królestwa błędu w<br />
Rzymie. Reformator został wezwany przed sąd papieski, który tak często przyczyniał się do<br />
rozlewu krwi ludzi wiernych Chrystusowi. Wiklif zdawał sobie sprawę z grożącego mu<br />
niebezpieczeństwa, mimo to usłuchał wezwania. Niestety nagły paraliż uniemożliwił mu<br />
podróż. Chociaż jego głos nie mógł zabrzmieć w Rzymie, mógł przecież napisać list do<br />
papieża. Tak też uczynił, a list, aczkolwiek napisany w tonie pełnym uszanowania i w<br />
chrześcijańskim duchu, stanowił ostry wyrzut przeciw wystawności i pysze stolicy<br />
papieskiej. {WB 49.5}<br />
„Cieszę się zaprawdę — pisał — gdy mogę każdemu, a szczególnie biskupowi Rzymu,<br />
opowiedzieć o wierze, którą wyznaję, i wyjaśnić ją. Sądzę, że papież chętnie potwierdzi tę<br />
wiarę, o ile uzna ją za prawdziwą, a poprawi, jeśli jest błędna”. {WB 49.6}<br />
„Po pierwsze uważam, że ewangelia Chrystusowa jest treścią zakonu Bożego (...).<br />
Jestem zdania, że biskup rzymski, skoro jest namiestnikiem Chrystusa tu na ziemi,<br />
najbardziej ze wszystkich ludzi związany jest zakonem ewangelii, gdyż wielkość wśród<br />
uczniów Mistrza nie polegała na doczesnej godności i czci, lecz na dokładnym<br />
naśladowaniu życia i postępowania Chrystusa (...). Chrystus w czasie swej ziemskiej<br />
pielgrzymki był człowiekiem ubogim, który odrzucił ziemskie panowanie i chwałę”. {WB<br />
49.7}<br />
„Żaden wierzący nie powinien naśladować papieża lub któregokolwiek ze świętych, o ile<br />
nie chodzili oni śladami Pana Jezusa. Apostoł Piotr i synowie Zebedeusza zgrzeszyli<br />
pożądając światowej czci, co było przeciwne zasadom Chrystusa, dlatego nie powinniśmy<br />
naśladować ich w błędach, które popełnili”. {WB 49.8}<br />
„Swe doczesne dobra i panowanie papież powinien pozostawić władzy świeckiej i<br />
winien skłonić do tego także całe duchowieństwo, gdyż tak czynił Chrystus i<br />
apostołowie. {WB 49.9}<br />
Jeśli w czymkolwiek zbłądziłem, pokornie przyjmę naganę, a nawet śmierć, jeżeli będzie<br />
to konieczne. Gdybym mógł działać zgodnie ze swoją wolą i rozporządzać własną osobą, na<br />
pewno stawiłbym się osobiście przed biskupem w Rzymie, lecz Pan nawiedził mnie w inny<br />
54
Change language