Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
stawiał ponad obowiązek dziecięcej miłości i posłuszeństwa, twierdził: „Gdyby nawet twój<br />
ojciec szlochając upadł przed twymi drzwiami, a matka odkryłaby łono, które cię nosiło i<br />
piersi, któreś ssał, pamiętaj, że masz je podeptać idąc prosto do Chrystusa”. Przez tę<br />
„obrzydliwą nieludzkość — jak nazwie to później Luter — przypominającą bardziej<br />
zwierzę i tyrana, niż chrześcijanina i człowieka, wlewano jad w serca dzieci przeciwko<br />
rodzicom”. — Barnas Sears, The Life of Luther 70.69. W ten sposób dostojnicy papiescy,<br />
jak niegdyś faryzeusze, przez własne przepisy unieważniali przykazania Boże. Domy<br />
pustoszały, rodziców pozbawiano córek i synów. {WB 45.3}<br />
Nawet studenci na uniwersytetach, zwiedzeni fałszywymi naukami mnichów, licznie<br />
wstępowali do zakonu. Później wielu żałowało tego kroku, zdając sobie sprawę, że<br />
zrujnowali swe życie, a rodzicom sprawili ból, jednak gdy już raz wstąpili do klasztoru,<br />
odzyskanie wolności było niemożliwe. Rodzice w obawie przed mnichami nie wysyłali<br />
synów na uniwersytety. Następstwem tego był duży spadek liczby studentów w ośrodkach<br />
naukowych. Zamykano szkoły, wskutek czego szerzyła się niewiedza. {WB 45.4}<br />
Papież dał mnichom prawo do wysłuchiwania spowiedzi i udzielania rozgrzeszenia.<br />
Zezwolenie to stało się źródłem jeszcze większego zła. Mnisi, myślący tylko o pomnażaniu<br />
swych dochodów, tak chętnie udzielali rozgrzeszenia, że garnęli się do nich różnego rodzaju<br />
przestępcy, wskutek czego zło zataczało coraz szersze kręgi. Nie troszczono się o biednych i<br />
chorych, a dary, które mogłyby być użyte dla ubogich, oddawano mnichom, wymuszającym<br />
je od ludzi za pomocą różnych gróźb. Opornych zaś piętnowano jako grzeszników. Pomimo<br />
deklarowanego ubóstwa, bogactwo mnichów stale się zwiększało, a ich wspaniałe budynki i<br />
suto zastawione stoły uwydatniały coraz jaskrawiej wzrastającą nędzę ludu. Spędzając czas<br />
na rozrywkach i biesiadach, wyręczali się mnisi w posłudze religijnej bezmyślnymi ludźmi,<br />
których posyłali, by opowiadali masom cudowne historie, legendy i żarty, aby rozbawić lud,<br />
a tym samym uczynić z niego ofiarę swej żarłoczności. Dzięki temu udawało się im<br />
utrzymać zabobonne tłumy w przekonaniu, że cała ich religijność powinna polegać na<br />
uznawaniu władzy papieża, kulcie świętych i udzielaniu mnichom jałmużny, a to wystarczy<br />
im do zapewnienia sobie miejsca w niebie. {WB 45.5}<br />
Światlejsza część społeczeństwa daremnie walczyła o reformę zakonów. Wiklif<br />
natomiast, dzięki lepszemu zrozumieniu zła, uderzył w jego korzenie, twierdząc, że sam<br />
system jest niewłaściwy i winien być zniesiony. Rozpoczęły się dyskusje, padały pytania.<br />
Gdy mnisi wędrowali po kraju sprzedając papieskie odpusty, wielu ludzi zaczęło wątpić w<br />
skuteczność odpuszczania grzechów za pieniądze i pytali, czy nie powinno się zwracać o<br />
pojednanie raczej do Boga niż do duchowieństwa. Wielu niepokoiła drapieżność zakonów<br />
żebraczych, których zachłanność zdawała się być nienasycona. „Mnisi i kapłani rzymscy —<br />
mówiono — zżerają nas jak rak. Sam Bóg musi nam dopomóc, gdyż w przeciwnym razie<br />
wszyscy zginiemy”. — D’Aubigné XVII, 7. Aby ukryć swą chciwość, mnisi głosili, że<br />
postępują zgodnie z przykładem Chrystusa, twierdząc, że On i Jego apostołowie żyli<br />
49
Change language