Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
znaleźć drogę do źródła prawdy, niedostępnej dla niewykształconych. Fakt ten okazał się<br />
podstawą działalności reformatorskiej Wiklifa. Uczeni studiowali Słowo Boże, a prawdy,<br />
które w nim odkrywali, przekazywali w swych naukach innym, zwracając ich uwagę na<br />
żywe prawdy Biblii. {WB 44.5}<br />
Gdy Wiklif zainteresował się Pismem Świętym, zaczął studiować je z taką samą<br />
dokładnością, jak inne przedmioty wykładane na uczelni. Już wcześniej odczuwał potrzebę,<br />
której nie mogły zaspokoić ani studia na uniwersytecie, ani nauki Kościoła. Dopiero w<br />
Biblii znalazł to, czego tak długo i daremnie szukał, odnalazł w niej plan zbawienia i<br />
Chrystusa jako jedynego Pośrednika między człowiekiem a Bogiem. Poświęcił się więc<br />
służbie dla Zbawiciela i postanowił ogłosić odkryte prawdy. {WB 44.6}<br />
Podobnie jak późniejsi reformatorzy, Wiklif nie mógł przewidzieć, jakie będą skutki<br />
jego dzieła. Nieświadomie sprzeciwił się Rzymowi, ale oddanie się prawdzie musiało w<br />
końcu doprowadzić go do konfliktu z fałszem. Im wyraźniej dostrzegał błędy papiestwa,<br />
tym gorliwiej głosił nauki Pisma Świętego. Zdał sobie sprawę z tego, że Rzym porzucił<br />
Słowo Boże dla ludzkich tradycji. Nieustraszenie więc oskarżał o to duchowieństwo, żądał<br />
przywrócenia ludowi Biblii i należnego jej autorytetu w Kościele. Był zdolnym i gorliwym<br />
nauczycielem, elokwentnym mówcą, a jego życie potwierdzało prawdy, które głosił.<br />
Znajomość Pisma Świętego, moc argumentów, czystość życia, jak również odwaga i<br />
prawość zdobyły mu ogólne poważanie i zaufanie. Wielu ludzi, widząc zepsucie panujące w<br />
Kościele rzymskim, wyraziło niezadowolenie ze swego wyznania i z niekłamaną radością<br />
powitało prawdy głoszone przez Wiklifa. Natomiast dostojników papieskich ogarniała<br />
powoli wściekłość w miarę jak wpływ reformatora wzrastał. {WB 45.1}<br />
Wiklif umiejętnie wykrywał błędy papiestwa, bezpardonowo krytykował wiele nadużyć.<br />
Pełniąc godność królewskiego kapelana sprzeciwiał się płaceniu daniny, której papież<br />
zażądał od angielskiego monarchy i wskazywał na bezpodstawność papieskich roszczeń do<br />
rozciągania swego autorytetu także nad władcami świeckimi. Pretensje Rzymu wzbudzały<br />
oburzenie Anglików, a nauki Wiklifa spotęgowały ich sprzeciw. Król i magnaci połączyli<br />
się w walce przeciwko płaceniu daniny i uznaniu władzy papieża. W ten sposób papiestwo<br />
otrzymało pierwszą poważną ranę. {WB 45.2}<br />
Innym złem, przeciw któremu reformator prowadził długą i zdecydowaną walkę, były<br />
zakony żebracze, które zaroiły się w Anglii, rujnując gospodarkę narodową. Ich szkodliwy<br />
wpływ widoczny był wszędzie — w przemyśle, w nauce i normach moralnych. Leniwe<br />
życie tych mnichów nie tylko odbierało ludowi środki materialne, lecz szerzyło też pogardę<br />
dla pracy. Na skutek wpływów zakonów żebraczych angielska młodzież popadała w stan<br />
degeneracji moralnej. Wielu posmakowawszy nieróbstwa wstępowało pod ich presją do<br />
klasztorów nie tylko bez pozwolenia rodziców, lecz często bez ich wiedzy, a nawet wbrew<br />
wyraźnym sprzeciwom. Jeden z ojców rzymskiego Kościoła, który wymagania klasztorne<br />
48
Change language