Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rzym nie mógł darować. Postanowił więc zgładzić tych ludzi z powierzchni ziemi.<br />
Rozpoczęły się wyprawy przeciwko ludowi Bożemu ukrytemu w górskich kryjówkach.<br />
Inkwizytorzy ścigali ich na górskich szlakach i często powtarzała się scena niewinnego Abla<br />
padającego z morderczej ręki Kaina. {WB 42.7}<br />
Pustoszono urodzajne pola waldensów, równano z ziemią ich mieszkania i kaplice, tak iż<br />
tam, gdzie niegdyś znajdowały się kwitnące pola i domostwa spokojnego i<br />
pracowitego ludu, powstawały opustoszałe miejsca. Jak dzikie zwierzęta stają się bardziej<br />
rozszalałe na widok krwi, tak wściekłość władz papieskich, podsycana była większymi<br />
cierpieniami ich ofiar. Wielu świadków prawdziwej wiary ścigano po górach lub<br />
niepokojono w dolinach, gdzie ukrywali się wśród potężnych lasów i skał. {WB 42.8}<br />
Jednak nie można było skierować żadnego oskarżenia przeciwko moralności<br />
prześladowanych chrześcijan. Nawet nieprzyjaciele poświadczali, że lud ten jest spokojny,<br />
przyjazny i pobożny. Ich wina leżała jedynie w tym, że nie chcieli służyć Bogu według<br />
upodobania papiestwa. Z powodu tego przestępstwa spadały na nich wszelkiego rodzaju<br />
zniewagi, poniżenia i tortury. {WB 43.1}<br />
Gdy Rzym postanowił zniszczyć tę znienawidzoną sektę, rozpoczął od rzucania klątwy,<br />
która potępiła waldensów jako heretyków, wydając na nich tym samym wyrok<br />
śmierci.10 Nie oskarżano ich o nieróbstwo, rozwiązłość czy nieuczciwość, lecz głoszono, że<br />
ich pobożność i świętość jest pozorna, przez co zwodzą „owce prawdziwej trzody Bożej”.<br />
Dlatego papież zarządził, „aby tę obrzydliwą i upartą sektę przestępców, w razie gdyby<br />
sprzeciwiała się uroczyście wyrzec swych herezji, zgnieść jak jadowite węże”. — Wylie<br />
XVI, 1. Czy pyszny władca rzymski zdawał sobie sprawę z tego, że kiedyś usłyszy<br />
ponownie te słowa? Czy wiedział, że są one zapisane w księgach niebios, że kiedyś na<br />
sądzie będą świadczyć przeciwko niemu? Jezus powiedział: „Cokolwiek uczyniliście<br />
jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”. Mateusza 25,40. {WB 43.2}<br />
Bulla papieska żądała, aby wszyscy wyznawcy Kościoła przyłączyli się do wypraw<br />
krzyżowych przeciwko heretykom. Jako zachętę do tego okrutnego dzieła ogłoszono, że<br />
„uczestnicy otrzymują uwolnienie od wszystkich kar kościelnych, od grzechów głównych i<br />
pospolitych. Zwolniono ich od złożonych przysiąg, zalegalizowano prawo do własności,<br />
które w przeszłości nabyli nielegalnie, a każdemu, kto był zabił heretyka, przyrzeczono<br />
darowanie wszystkich grzechów. Bulla ta unieważniała wszelkie umowy zawarte z<br />
waldensami, nakazywała sługom waldensów opuszczenie ich domów, zakazywała<br />
udzielania tym ludziom jakiejkolwiek pomocy i upoważniała każdego do zagarnięcia ich<br />
majątku”. — Wylie XVI, 1. Dokument ten wyraźnie ukazywał prawdziwe motywy<br />
postępowania papiestwa, był to ryk smoka a nie głos Chrystusa. {WB 43.3}<br />
Przywódcy Kościoła nie chcieli dostosować swoich charakterów do wspaniałego wzoru<br />
prawa Bożego, lecz stworzyli własny, wygodny dla nich, wzór postępowania i zapragnęli<br />
45
Change language