Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Często pytano: „Czy Bóg rzeczywiście przyjmie moją ofiarę? Czy spojrzy na mnie<br />
łaskawie? Czy mi przebaczy?” Odpowiadano na to słowami Biblii: „Pójdźcie do mnie<br />
wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie”. Mateusza<br />
11,28. {WB 42.1}<br />
Wiarą przyjmowano obietnice i wołano z radością: „Nie trzeba więcej długich<br />
pielgrzymek, nie musimy już odbywać męczących podróży do świętych grobów. Możemy<br />
przyjść do Chrystusa takimi, jakimi jesteśmy — grzesznymi i nieuświęconymi, a On nie<br />
wzgardzi pokorną modlitwą: «Grzechy są tobie przebaczone». Moje, nawet moje mogą być<br />
przebaczone!” {WB 42.2}<br />
Święta radość napełniała serca, imię Jezusa uwielbiano pieśniami pochwalnymi i<br />
dziękczynnymi. Szczęśliwi ludzie wracali do swych domów, żeby dalej szerzyć światło, i<br />
tak jak umieli, opowiadali innym o tym, czego doświadczyli, oraz w jaki sposób odnaleźli<br />
prawdziwą i żywą Drogę. Słowo Boże powtarzane przez nich posiadało dziwną i cudowną<br />
moc, która przenikała serca wszystkich pragnących poznać prawdę. Głos Boży przekonywał<br />
słuchaczy. {WB 42.3}<br />
Poseł prawdy udawał się w dalszą drogę, a jego pokora, szczerość, gorliwość i<br />
serdeczność były przedmiotem częstych rozmów. W wielu wypadkach słuchacze nie pytali<br />
go, skąd pochodzi, ani dokąd zdąża. Byli tak przejęci, wpierw podziwem, a potem<br />
wdzięcznością i radością, że nie myśleli o tych sprawach. Gdy prosili, by ich odwiedził,<br />
odpowiadał, że musi szukać innych zgubionych owiec trzody Chrystusa. „Czyżby to był<br />
anioł z nieba?” — pytali. {WB 42.4}<br />
Bardzo często nie widzieli już więcej posłańca, który im przyniósł prawdę. Był on już w<br />
innych krajach, albo ginął w nieznanym więzieniu, a może kości jego bielały tam, gdzie<br />
świadczył o ewangelii. Jednak słowa, które wypowiedział, nie mogły być zapomniane, to<br />
one wypełniały dalej dzieło w sercach ludzkich, a ich skutek objawiony będzie dopiero na<br />
sądzie ostatecznym. {WB 42.5}<br />
Misjonarze waldensów wkraczali do królestwa szatana i dlatego moce ciemności<br />
wzmogły czujność. Każdy wysiłek podjęty dla postępu prawdy obserwowany był przez<br />
szatana, a ten wywoływał obawy wśród jego ludzkich współpracowników. Przywódcy<br />
Kościoła rzymskiego zdawali sobie sprawę ze wzrastającego niebezpieczeństwa grożącego<br />
im ze strony tych skromnych pielgrzymów. Jeżeli pozwolą światłu prawdy świecić bez<br />
przeszkód, rozproszy ono chmury fałszu otaczającego lud, zwróci umysły ku Bogu, a w<br />
końcu położy kres panowaniu Rzymu. {WB 42.6}<br />
Nawet samo istnienie ludzi, którzy wyznawali wiarę pierwotnego Kościoła, było już<br />
świadectwem odstępstwa Rzymu, dlatego też wzbudzało nienawiść i prześladowanie.<br />
Sprzeciwianie się zakazowi i popularyzowanie Pisma Świętego było także obrazą, której<br />
44
Change language