Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
osobom, których serca zdawały się być otwarte na przyjęcie prawdy. W ten sposób wielu<br />
studentów wracało na drogę prawdziwej wiary, a bywało i tak, że zasady waldensów<br />
przyjmowały całe szkoły. Mimo skrupulatnych dochodzeń przeprowadzanych przez<br />
papieskich wysłanników, nie zawsze udawało się odkryć źródła tak zwanej „szkodliwej<br />
herezji”. {WB 39.3}<br />
Duch Chrystusa jest duchem ewangelizacyjnym. Pierwszym pragnieniem szczerze<br />
nawróconego serca jest chęć przyprowadzenia innych do Zbawiciela. Takimi właśnie byli<br />
waldensi. Rozumieli, że Bóg żąda od nich więcej, niż tylko przechowywania czystej prawdy<br />
we własnych zborach, byli przekonani, że spoczywa na nich odpowiedzialność za<br />
zaniesienie światła prawdy tym, którzy są w ciemności. Dlatego dzięki mocy Słowa Bożego<br />
starali się rozerwać więzy, jakimi Rzym zniewolił ludzi. Waldensi kształcili swych<br />
duchownych na ewangelistów, a każdy, kto chciał zostać kaznodzieją, musiał najpierw<br />
zdobyć doświadczenie w pracy misyjnej, musiał trzy lata działać na rozmaitych terenach<br />
ewangelizacyjnych zanim mógł przejąć kierownictwo nad zborem współwierzących. Służba<br />
ta, wymagająca od samego początku samozaparcia i ofiary, była dobrym przygotowaniem<br />
do ciężkiego, pełnego doświadczeń i prób życia duszpasterza. Młodzieńcy ordynowani do<br />
służby kaznodziejskiej nie oczekiwali ziemskich bogactw ani czci, lecz spodziewali się<br />
życia pełnego trudów i niebezpieczeństw, a nawet męczeńskiej śmierci. Ewangeliści<br />
wychodzili do pracy po dwóch, tak jak Jezus wysyłał swoich uczniów. Z każdym<br />
młodzieńcem szedł zwykle starszy doświadczony ewangelista, który był dla młodego<br />
przewodnikiem, odpowiedzialnym za niego, młodszy zaś zobowiązany był słuchać jego rad<br />
i wskazówek. Nie zawsze przebywali razem, ale często schodzili się na modlitwę i naradę,<br />
by w ten sposób wzajemnie wzmacniać swą wiarę. {WB 39.4}<br />
Z pewnością ponieśliby porażkę, gdyby wyjawili prawdziwy cel swojej misji, dlatego<br />
starannie ukrywali swe rzeczywiste zamierzenia. Każdy z nich znał jakieś rzemiosło i pod<br />
pozorem zwykłego zarobkowania wykonywał dzieło ewangelizacji. Często wędrowali jako<br />
kupcy lub domokrążcy. „Sprzedawali jedwabie, ozdoby i rozmaite przedmioty, które w<br />
owym czasie nie były łatwo dostępne, chyba że w odległych ośrodkach handlowych. Jako<br />
kupców chętnie witano ich tam, gdzie nie przyjęto by misjonarza”. — Patrz Wylie I, 7. Cały<br />
czas wznosili serca do Boga, prosząc o mądrość, by skutecznie przedstawić skarby<br />
kosztowniejsze od złota i drogich kamieni. Mieli przy sobie ukryte odpisy fragmentów<br />
Biblii i gdy tylko nadarzała się okazja zwracali uwagę swoich klientów na te rękopisy.<br />
Często wzbudzali zainteresowanie Słowem Bożym i z radością zostawiali odpisy tym,<br />
którzy chcieli je przyjąć. {WB 40.1}<br />
Pracę ewangelizacyjną rozpoczynali od wzgórz i dolin rodzinnych gór, potem szli coraz<br />
dalej poza miejsca swego ukrycia. Często boso i w zwyczajnym, zabrudzonym w podróży<br />
odzieniu, jak ich Mistrz, wędrowali przez małe i wielkie miasta, docierając do<br />
najodleglejszych zakątków.* Wszędzie rozsiewali kosztowne ziarna Słowa Bożego. Tam,<br />
41
Change language