Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
papiestwa. Pod naciskiem długotrwałego prześladowania niektórzy osłabli w wierze i<br />
stopniowo porzucali zasadnicze nauki biblijne, inni jednak mocno trwali w prawdzie. W<br />
wiekach odstępstwa wśród waldensów byli i tacy, którzy poza nieuznawaniem władzy<br />
Rzymu, odrzucili także kult obrazów jako bałwochwalstwo i święcili prawdziwy dzień<br />
odpocznienia — sobotę. Pomimo straszliwych prześladowań zachowali swą wiarę. Choć<br />
dosięgały ich włócznie Sabaudczyków, choć paleni byli na rzymskich stosach, jednak<br />
niezachwianie bronili Słowa Bożego i należnej mu czci. {WB 37.2}<br />
Wśród gór, które zawsze były ucieczką dla uciśnionych i prześladowanych, waldensi<br />
znaleźli schronienie. Tam przechowywano światło prawdy podczas ciemnego<br />
średniowiecza, tam też przez tysiąc lat świadkowie prawdy zachowywali pierwotną<br />
wiarę. {WB 37.3}<br />
Bóg przygotował dla swego ludu świątynię natury odpowiadającą wielkim prawdom<br />
Biblii, które mu powierzono. Dla tych wiernych wygnańców góry były symbolem<br />
sprawiedliwości Jahwe. Swym dzieciom wskazywali na wyżyny i szczyty, które w<br />
majestatycznej wspaniałości wznosiły się przed nimi, opowiadając im o Wszechmogącym, u<br />
którego nie ma zmiany ani „zaćmienia”, a którego Słowo jest tak samo pewne i<br />
niewzruszone, jak te skalne masywy. Bóg utwierdził góry i ugruntował je; żadne inne ramię,<br />
oprócz ręki Nieskończonej Mocy, nie zdoła ich ruszyć z posad. Tak samo Bóg ustanowił<br />
dekalog, podstawę panowania na niebie i ziemi. Ręka ludzka mogła dosięgnąć bliźnich i<br />
pozbawić ich życia, lecz łatwiej byłoby tym ludziom poruszyć góry z ich posad i rzucić je w<br />
morze, niż zmienić jedno z przykazań w prawie Bożym lub zniweczyć jedną z Jego obietnic<br />
dla tych, którzy czynią wolę Bożą. Jednak w swej wierności wobec prawa Bożego słudzy<br />
Boga powinni trwać tak mocno jak nieporuszone góry. {WB 37.4}<br />
Góry otaczające doliny, w których mieszkali waldensi, były wiecznymi świadkami<br />
twórczej mocy Bożej i niezawodnym zapewnieniem Jego opieki. Wygnańcy polubili te<br />
ciche symbole obecności Jahwe. Nie narzekali na swój trudny los, nigdy też nie odczuwali<br />
samotności wśród cichych gór. Dziękowali Bogu, że przygotował im schronienie przed<br />
gniewem i okrucieństwem ludzi, i że mogli cieszyć się wolnością. Często, gdy wróg ich<br />
prześladował, twierdze gór okazywały się najpewniejszym schronieniem. Z niejednej<br />
wysokiej skały rozbrzmiewały pieśni dziękczynne i pochwalne, a wojska rzymskie nie<br />
mogły ich stłumić. {WB 37.5}<br />
Pobożność tych naśladowców Chrystusa była szczera, czysta i żarliwa. Prawdę cenili<br />
ponad wygodne domy, dobra doczesne, przyjaciół, krewnych, a nawet ponad życie. Zasady<br />
te wszczepiali również w serca młodzieży. Od wczesnych lat życia nauczano dzieci prawd<br />
Pisma Świętego, a także wpajano im posłuszeństwo wobec wymagań prawa. Ponieważ<br />
istniało bardzo mało odpisów Biblii, uczono się Słowa Bożego na pamięć, a wielu<br />
waldensów potrafiło odtworzyć obszerne partie Starego i Nowego Testamentu. Myśli Boże<br />
38
Change language