Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Wśród tych, którzy oparli się atakom papieskim, na pierwszym miejscu stali waldensi.<br />
W kraju, gdzie papiestwo miało swą siedzibę, zdecydowanie sprzeciwiano się jego<br />
fałszerstwom i zepsuciu. Przez długie wieki zbory waldensów w Piemoncie zdołały<br />
utrzymać swą niezależność od Rzymu, lecz nadszedł czas, kiedy papież postanowił<br />
podporządkować swej władzy także i ten lud. Po bezskutecznych walkach z rzymską tyranią<br />
przywódcy niektórych zborów piemonckich, aczkolwiek niechętnie, poddali się władzy<br />
papieskiej, przed którą cały świat zdawał się chylić czoła. Inni jednak odmówili<br />
posłuszeństwa autorytetowi papieża i prałatów. Byli zdecydowani pozostać wiernymi Bogu,<br />
zachowując czystość i prostotę wiary. Nastąpił więc podział. Ci, którzy trwali przy starej<br />
wierze, musieli opuścić Piemont. Niektórzy porzucając rodzinne Alpy zatknęli sztandar<br />
prawdy w obcych krajach. Inni znaleźli schronienie w niedostępnych jaskiniach lub<br />
górskich dolinach i tam na wolności chwalili Pana. {WB 36.4}<br />
Wiara, którą przez wiele stuleci zachowywali, i której nauczali waldensi, była wyraźnym<br />
przeciwieństwem fałszywych nauk rozpowszechnianych przez Rzym. Podstawą wiary tego<br />
ludu było pisane Słowo Boże — zasady prawdziwego chrześcijaństwa. Jednak ci prości<br />
wieśniacy, żyjący w mrocznych kryjówkach, odcięci od świata i obarczeni codziennymi<br />
obowiązkami związanymi z doglądaniem trzód i winnic, nie odkryli sami tej prawdy, która<br />
sprzeciwiała się zasadom i błędom odstępczego Kościoła. Ich wiara nie była czymś nowym,<br />
odziedziczyliją po ojcach. Walczyli za wiarę Kościoła apostolskiego — „wiarę, która raz na<br />
zawsze została przekazana świętym”. Judy 3. „Kościół na pustyni”, a nie dumne kapłaństwo<br />
na tronie światowej stolicy, był prawdziwym Kościołem Chrystusa, stróżem skarbów<br />
prawdy, które Bóg powierzył swemu ludowi, aby je podać światu. {WB 36.5}<br />
Jednym z głównych powodów, który doprowadził do oderwania się prawdziwego<br />
Kościoła od Rzymu, była nienawiść tego drugiego do biblijnej soboty. Wypełniło się to, co<br />
głosiło proroctwo — prawda „została powalona na ziemię” (Daniela 8,12) przez moc<br />
papieską, prawo Boże zdeptano, a jego miejsce zajęły tradycje i zwyczaje ludzkie. Kościoły,<br />
które znajdowały się pod władzą papieską, wcześnie zostały zmuszone do czczenia niedzieli<br />
jako dnia świętego. Zamieszanie było tak wielkie, że błędy i zabobony potrafiły owładnąć<br />
nawet wieloma prawdziwymi dziećmi Bożymi, święcili oni sobotę, lecz i w niedzielę<br />
wstrzymywali się od pracy. Taki stan nie zadowalał jednak przywódców papieskich, żądali<br />
oni nie tylko uznania niedzieli, lecz bezczeszczenia soboty i ostro oskarżali tych, którzy<br />
ośmielili się święcić sobotę. Tylko ten, kto był poza zasięgiem władzy rzymskiej, mógł w<br />
spokoju zachowywać prawo Boże. {WB 37.1}<br />
Waldensi należeli do tych, którzy jako pierwsi w Europie posiadali własny przekład<br />
Pisma Świętego9. Na wiele lat przed reformacją dokonali przekładu Biblii na rodzimy<br />
język, dzięki czemu zachowali nie sfałszowaną prawdę, a zarazem stali się szczególnym<br />
przedmiotem nienawiści i prześladowań. Waldensi głosili, że Kościół rzymski jest<br />
odstępczym Babilonem z Apokalipsy Jana i z narażeniem życia opierali się zwiedzeniom<br />
37
Change language