Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 4 — lśniące Światło<br />
Pośród duchowej ciemności, jaka spowiła ziemię w czasie wielowiekowej władzy<br />
papieskiej, światło prawdy nie mogło być zupełnie zgaszone. Zawsze istnieli świadkowie,<br />
Boga, którzy pielęgnowali wiarę w Jezusa Chrystusa jako jedynego pośrednika między<br />
Bogiem a człowiekiem i święcili prawdziwy dzień odpocznienia — sobotę, dla których<br />
jedynym prawem życia było Pismo Święte. Świat nigdy się nie dowie, jak wiele zawdzięcza<br />
tym ludziom. Piętnowano ich jako heretyków, kwestionowano ich postępowanie, oczerniano<br />
charaktery, zatajano lub opacznie przedstawiano treść ich pism. A mimo to oni byli<br />
niewzruszeni — przez stulecia zachowali wiarę w jej pierwotnej czystości jako święte<br />
dziedzictwo dla przyszłych pokoleń. {WB 35.1}<br />
Historia ludu Bożego w czasie ciemnego średniowiecza, jakie nastąpiło wraz z<br />
rozpoczęciem panowania papiestwa, zapisana jest na kartach ksiąg niebios, natomiast w<br />
ziemskich jego kronikach poświęcono jej niewiele miejsca. Oprócz oskarżeń<br />
prześladowców ludu Bożego w annałach historii znajdujemy niewiele śladów jego istnienia.<br />
Rzym w przebiegły sposób wymazywał wszelki ślad sprzeciwu jego doktrynom czy<br />
dekretom. Wszystko, co zostało uznane za heretyckie — zarówno ludzi, jak i pisma —<br />
starano się zniszczyć. Wystarczało, że usłyszano o najmniejszej wątpliwości lub<br />
kwestionowaniu dogmatów papieskich, by pozbawić życia bogatego lub biednego, wysoko<br />
lub nisko urodzonego. Rzym starał się również zniszczyć każdy dowód swojego<br />
okrucieństwa wobec innowierców. Sobory papieskie zalecały, aby księgi zawierające tego<br />
rodzaju sprawozdania były palone. Przed wynalezieniem druku było ich niewiele, a te, które<br />
istniały, nie nadawały się do przechowywania. Władze papieskie mogły więc z<br />
powodzeniem zrealizować swój zamysł. {WB 35.2}<br />
Żaden Kościół leżący w zasięgu władzy Rzymu nie cieszył się długo wolnością religijną.<br />
Papiestwo z chwilą zdobycia supremacji zaczęło niszczyć wszystkich, którzy nie chcieli<br />
uznać jego zwierzchnictwa, toteż poszczególne Kościoły jeden po drugim ulegały przemocy<br />
Rzymu. {WB 35.3}<br />
Wielka Brytania wcześnie przyjęła chrześcijaństwo. Ewangelia, która dotarła do<br />
mieszkańców tych wysp w pierwszych wiekach naszej ery, była tam jeszcze czysta i wolna<br />
od rzymskich zniekształceń. Prześladowanie ze strony pogańskich władców, które docierało<br />
również do odległych wybrzeży, było jedynym darem, jaki tamtejsze wspólnoty<br />
chrześcijańskie otrzymały od Rzymu. Wielu chrześcijan uciekając przed prześladowaniami<br />
w Anglii znalazło schronienie w Szkocji, skąd prawda przedostała się do Irlandii, gdzie<br />
przyjęto ją z radością. {WB 35.4}<br />
35
Change language