Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
obecności Bożej napełnia miasto, rozlewa się poza jego bramy i promieniuje na całą<br />
ziemię. {WB 352.4}<br />
Najbliżej tronu stoją ci, którzy kiedyś gorliwie służyli szatanowi, lecz którzy, jak<br />
głownie wyrwane z ognia, poszli w ślady Zbawiciela, całkowicie Mu się poświęcając. Dalej<br />
otaczają Jezusa ci, co wśród kłamliwego i bałwochwalczego otoczenia rozwinęli doskonały<br />
chrześcijański charakter i przestrzegali prawa Bożego, chociaż cały świat chrześcijański<br />
lekceważył je. Za nimi stoją miliony ludzi wszystkich stuleci, którzy dla wiary zginęli<br />
męczeńską śmiercią. Oprócz nich znajduje się tam „tłum wielki, którego nikt nie mógł<br />
zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion i ludów, i języków, którzy stali przed<br />
tronem i przed Barankiem, odziani w szaty białe, z palmami w swych rękach”. Objawienie<br />
7,9. Ich walka zakończyła się zwycięstwem. Skończyli swój bieg i zdobyli nagrodę. Palmy<br />
w ich rękach są symbolem zwycięstwa, zaś biała szata znakiem niesplamionej<br />
sprawiedliwości Chrystusa, darowanej im przez Zbawiciela. {WB 352.5}<br />
Zbawieni śpiewają pochwalną pieśń, która rozbrzmiewa i odbija się echem: „Zbawienie<br />
jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka”. Objawienie 7,10. Aniołowie i<br />
serafinowie dołączają się do tego hymnu. Gdy wybawieni przekonali się i na własne oczy<br />
ujrzeli moc oraz złośliwość szatana, jak nigdy przedtem zrozumieli, że tylko Syn Boży mógł<br />
uczynić ich zwycięzcami. W tym jaśniejącym orszaku nie ma ani jednego, który by<br />
przypisywał wybawienie sobie, który by sądził, że zwyciężył przez własną moc i<br />
doskonałość. Nie mówią nic o tym, co uczynili lub wycierpieli; treścią wszystkich pieśni,<br />
podstawowym motywem każdego hymnu są słowa: „Zbawienie jest u Boga naszego (...) i u<br />
Baranka”. {WB 352.6}<br />
W obecności zgromadzonych mieszkańców ziemi i nieba odbywa się koronacja Syna<br />
Bożego. Okryty najwyższym majestatem i mocą, Król królów wypowiada wyrok nad tymi,<br />
którzy przestępowali Jego prawo i prześladowali Boży lud. Prorok mówi: „I widziałem<br />
wielki, biały tron i tego, który na nim siedzi, przed którego obliczem pierzchła ziemia i<br />
niebo i miejsca dla nich nie było. I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed<br />
tronem, i księgi zostały otwarte, również inna księga, księga żywota została otwarta, i<br />
osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w<br />
księgach”. Objawienie 20,11-12. {WB 353.1}<br />
Po otwarciu ksiąg Jezus spojrzy na niesprawiedliwych, a ci przypomną sobie każdy<br />
grzech, który popełnili. Widzą, gdzie ich nogi zboczyły ze ścieżki czystości i świętości,<br />
widzą jak dalece przekraczali prawo Boże powodowani pychą i buntem. Zwodnicze pokusy,<br />
które skłaniały ich do grzechu, ponieważ nie stawiali im oporu, źle użyte błogosławieństwa,<br />
lekceważenie sług Bożych, odrzucone ostrzeżenia i miłosierdzie, które bezskutecznie<br />
apelowało do ich grzesznych serc — wszyscy to widzą, jakby napisane literami. {WB<br />
353.2}<br />
450
Change language