Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
szatanem, lecz twierdzi, że jest prawowitym władcą świata i że niesprawiedliwie odebrano<br />
mu jego dziedzictwo. Swym nieświadomym poddanym przedstawia się jako wybawca,<br />
zapewniając ich, że to jego moc wyrwała ich z grobu i że teraz chce uwolnić ich od okrutnej<br />
przemocy Boga. Ponieważ niezbożni nie widzą Chrystusa, szatan czyni cuda na poparcie<br />
swych twierdzeń. Wzmacnia słabych i udziela wszystkim swego ducha oraz mocy.<br />
Proponuje im, że poprowadzi ich na obóz świętych, aby wspólnie zdobyli miasto Boga. Z<br />
wielką radością wskazuje na miliony powstałych z grobów i twierdzi, że jako ich wódz<br />
będzie mógł zdobyć miasto i odebrać z powrotem swój utracony tron oraz królestwo. {WB<br />
351.5}<br />
Wśród tej nieprzeliczonej rzeszy znajduje się wiele osób z długowiecznego pokolenia<br />
sprzed potopu; są to ludzie wysokiego wzrostu, potężnej budowy i bystrego umysłu, którzy<br />
pod wpływem złych aniołów używali swej wiedzy i umiejętności do wywyższania się; są to<br />
ludzie, których wspaniałe czyny skłoniły innych do ubóstwiania ich geniuszu, lecz których<br />
okrutne i złe zamiary niszczące ziemię i zniekształcające obraz Boży, zmusiły Boga do<br />
zgładzenia ich. Wśród wskrzeszonych znajdują się królowie i wodzowie, którzy podbijali<br />
narody, odważni rycerze, którzy nigdy nie przegrali żadnej bitwy, dumni wojownicy, przed<br />
którymi drżały królestwa. Śmierć nie zmieniła ich. Powstaną z grobów z tymi samymi<br />
myślami, z jakimi zakończyli swoje życie. Żądza sławy i zdobyczy opanuje ich tak samo jak<br />
w przeszłości. {WB 352.1}<br />
Szatan naradza się ze swoimi aniołami, a potem z owymi potężnymi królami i<br />
zdobywcami. Rozważają, jaką posiadają moc oraz liczbę ludzi i dochodzą do przekonania,<br />
że liczba mieszkańców świętego miasta jest bardzo mała w porównaniu z ich wojskiem i że<br />
łatwo ich pokonają. Układają plany zdobycia bogactw i wspaniałości Nowego Jeruzalem.<br />
Następnie zaczynają przygotowywać się do walki. Zręczni rzemieślnicy wykonują broń, a<br />
wodzowie sławni z dawnych zwycięstw, formują wojenne szyki. {WB 352.2}<br />
W końcu słychać rozkaz wymarszu i nieprzeliczona armia rusza naprzód. Jest to wojsko,<br />
jakiego nie posiadał żaden ziemski wódz, odkąd wojny pojawiły się na ziemi. Szatan,<br />
najpotężniejszy z bojowników, kroczy na czele, a jego aniołowie łączą swe siły do<br />
ostatniego boju. Królowie i żołnierze idą przy jego boku, a reszta armii podąża za nimi w<br />
wielkich oddziałach, każdy pod dowództwem wyznaczonego wodza. Z wojskową<br />
dokładnością zwarte szeregi posuwają się po nierównym terenie w kierunku świętego<br />
miasta. Na rozkaz Jezusa bramy Nowego Jeruzalemu zamykają się, a wojska szatana<br />
otaczają miasto i przygotowują się do szturmu. {WB 352.3}<br />
Po chwili Chrystus ukazuje się swoim wrogom. Wysoko nad miastem, na jaśniejącym<br />
złotem wzniesieniu, ustawiony jest wspaniały tron. Siedzi na nim Syn Boży otoczony<br />
obywatelami swego królestwa. Mocy i wspaniałości Chrystusa nie da się wyrazić żadnymi<br />
słowami, nie opisze ich żadne pióro. Syn otoczony jest majestatem wiecznego Ojca. Blask<br />
449
Change language