Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ałwany srebrne i swoje bałwany złote, które sobie zrobił, aby im się kłaniać, a wejdzie do<br />
jaskiń skalnych i do szczelin między opokami ze strachu przed Panem i przed blaskiem jego<br />
majestatu, gdy powstanie, aby wstrząsnąć ziemią”. Izajasza 2,10-12.20-21. {WB 339.3}<br />
Przez szczelinę w chmurach świeci gwiazda, której jasność na tle panujących ciemności<br />
jest kilkakrotnie spotęgowana. Zwiastuje ona nadzieję i radość wiernym, lecz srogość i<br />
gniew przestępcom prawa Bożego. Ci, którzy ofiarowali wszystko dla Chrystusa, są teraz<br />
bezpieczni, ukryci w „namiocie” Pana. Przeszli zwycięsko przez próbę i przed całym<br />
światem, a także przed tymi, co znieważali prawdę Bożą, dali dowód wierności Temu, który<br />
za nich umarł. Nastąpiła cudowna zmiana w sytuacji tych, którzy nawet w obliczu śmierci<br />
zachowali swą wierność! Nagle zostali wyswobodzeni z ciemnej i straszliwej niewoli u<br />
ludzi przemienionych w demony. Ich twarze, jeszcze niedawno blade, strwożone i<br />
wymęczone strachem, teraz promieniują radością, wyrażając wiarę i miłość. Uradowani<br />
zwycięstwem śpiewają: „Bóg jest ucieczką i siłą naszą, pomocą w utrapieniach<br />
najpewniejszą. Przeto się nie boimy, choćby zadrżała ziemia i góry zachwiały się w głębi<br />
mórz. Choćby szumiały, choćby pieniły się wody, choćby drżały góry z powodu gniewu<br />
jego”. Psalmów 46,2-4. {WB 339.4}<br />
Gdy te słowa całkowitego zaufania wznoszą się ku Bogu, chmury rozstępują się,<br />
ukazując usiane gwiazdami niebo, wspaniałe w przeciwieństwie do ciemnych i groźnych<br />
chmur. Z otwartych bram bije blask niebiańskiego miasta. Na niebie ukazuje się ręka,<br />
trzymająca dwie złożone tablice. Prorok mówi: „Niebiosa zwiastują sprawiedliwość jego,<br />
ponieważ sam Bóg jest sędzią”. Psalmów 50,6. Święte prawo, wyraz sprawiedliwości Bożej,<br />
ogłoszone wśród grzmotów i błyskawic na górze Synaj jako drogowskaz w życiu człowieka,<br />
ukazane jest teraz jako podstawa sądu. Ręka otwiera tablice, odkrywając dziesięć<br />
przykazań, wypisanych ognistymi literami. Poszczególne słowa są tak wyraźne, że każdy<br />
może je przeczytać. Budzi się pamięć, ciemność zabobonów i herezji znika z umysłów ludzi<br />
i wszyscy mieszkańcy ziemi widzą te dziesięć krótkich, zrozumiałych i prawomocnych<br />
sformułowań Boga. {WB 340.1}<br />
Nie sposób opisać trwogi i rozpaczy tych, którzy deptali święte przepisy. Bóg dał im<br />
prawo; mogli porównać i poznać swe błędy, gdy była jeszcze sposobność do pokuty oraz<br />
poprawy. Jednak dla zapewnienia sobie przychylności świata, zlekceważyli prawo Boże i<br />
nakłaniali innych do przestępowania przykazań. Starali się zmusić lud Boży do znieważania<br />
sabatu Pana. Teraz zostali skazani przez prawo, które odrzucili. Jasno zdają sobie sprawę z<br />
tego, że nie ma dla nich usprawiedliwienia. Wybrali tego, komu chcieli służyć. „Wtedy<br />
znowu dostrzeżecie różnicę między sprawiedliwym a bezbożnym, między tym, kto Bogu<br />
służy, a tym kto mu nie służy”. Malachiasza 3,18. {WB 340.2}<br />
Nieprzyjaciele prawa Bożego, począwszy od duchownych aż do najskromniejszych<br />
ludzi, dopiero teraz rozumieją prawdę i obowiązki z niej wynikające. Ale za późno pojęli, że<br />
433
Change language