Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Rozdział 40 — Wielkie Wyzwolenie<br />
Kiedy zachowujący przykazania Boże zostaną wyjęci spod ochrony prawa, ludzie będą<br />
usiłowali ich zniszczyć. Gdy zbliży się czas wykonania wyroku na wiernych Bogu, wszyscy<br />
będą chcieli zgładzić znienawidzoną sektę i stłumić głos, który karci grzechy i głosi zasady<br />
niezgodne z powszechnie panującymi poglądami. Dzieci Boże — niektóre w więzieniach, a<br />
inne w jaskiniach gór lub lasach, wciąż będą prosić Boga o ochronę, podczas gdy ludzie<br />
będą się zbroić, by wykonać na nich wyrok śmierci. W tej godzinie największego<br />
niebezpieczeństwa Pan Zastępów pospieszy na ratunek swym wybranym. Bóg powiedział:<br />
„Wtedy zaśpiewacie pieśń jak w noc uroczystego święta i będziecie się radować z serca jak<br />
pielgrzym, który idzie na górę Pana, do opoki Izraela. I odezwie się Pan swoim potężnym<br />
głosem i ukaże ciosy swojego ramienia w zapalczywości gniewu i w płomieniu<br />
pożerającego ognia, wśród burzy i ulewy, i ciężkiego gradu”. Izajasza 30,29-30. {WB<br />
338.1}<br />
Z okrzykami triumfu, bluźnierstwa i szyderstwa tłumy niepobożnych zamierzają rzucić<br />
się na swoje ofiary, gdy oto nagle wielka ciemność, gorsza od najciemniejszej nocy, ogarnie<br />
całą ziemię. Po chwili tęcza jaśniejąca wspaniałością tronu Bożego przecina niebo i zdaje<br />
się ogarniać każdą modlącą się grupę. Rozwścieczeni ludzie zatrzymują się nagle, ich<br />
bluźniercze okrzyki zamierają, a oni zapominają o swym gniewie. Miotani straszliwymi<br />
obawami wpatrują się w symbol przymierza Bożego i pragną ukryć się przed jego<br />
przemożnym blaskiem. {WB 338.2}<br />
Lud Boży słyszy wyraźny dźwięczny głos, mówiący: „Spójrzcie w górę”. Podnoszą się<br />
więc oczy ku niebu i widzą tęczę obietnicy. Ciemne chmury, które okryły firmament,<br />
rozdzielają się i wierni, podobnie jak Szczepan, patrzą w niebo i widzą wspaniałość Boga<br />
oraz Syna Człowieczego siedzącego na tronie. Na Jego boskiej postaci dostrzegają znaki<br />
uniżenia, a z Jego ust słyszą prośbę, którą Zbawca kieruje do Ojca i aniołów: „Chcę, aby ci,<br />
których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem”. Jana 17,24. Znowu odzywa się głos pełen<br />
miłości i radości: „Idą, idą święci, niewinni, nie splamieni, ponieważ zachowali słowo<br />
Mojej cierpliwości, przeto niech mieszkają z aniołami”. Pobladłe, drżące usta tych, którzy<br />
mocno trwali w wierze, wydają okrzyk zwycięstwa. {WB 338.3}<br />
Wśród ciemnej nocy Bóg przybywa, by wybawić Swój lud. Na niebie pojawia się słońce<br />
w całej swej okazałości. Szybko następują znaki i cuda. Oszołomieni niezbożni ze strachem<br />
przypatrują się tym scenom, podczas gdy sprawiedliwi z radością spoglądają na znaki<br />
swego wybawienia. Cały porządek przyrody ulega zachwianiu: rzeki przestają płynąć, a<br />
ciężkie, czarne chmury mieszają się ze sobą. W środku zachmurzonego nieba widać jedno<br />
jaśniejące miejsce, skąd rozbrzmiewa glos Boga podobny do huku spienionych wód i mówi:<br />
„Stało się”. Objawienie 16,17. {WB 338.4}<br />
431
Change language