Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ozwój dzieła Bożego, niektórzy, dotychczas jeszcze wierni, zniechęcali się, a dla<br />
zapewnienia sobie spokoju, ochrony dóbr i życia, odwracali się od prawdziwego<br />
fundamentu. Jednak inni, nieustraszeni, śmiało mówili: „Nie bójcie się ich! Pana, wielkiego<br />
i strasznego, wspomnijcie”. Nehemiasza 4,14. Pracowali dalej, a każdy „miał miecz<br />
przypasany do boku i tak budował” (Nehemiasza 4,18) — „miecz Ducha, którym jest Słowo<br />
Boże”. Efezjan 6,17. {WB 32.5}<br />
Nieprzyjaciółmi Boga kieruje zawsze duch nienawiści i sprzeciwu wobec Jego prawdy.<br />
Jednak od sług Bożych wymaga się takiej czujności i wierności jak dawniej. Słowa, które<br />
Chrystus skierował do pierwszych swych uczniów, odnoszą się do wszystkich Jego<br />
naśladowców aż do końca czasu: „To, co wam mówię, mówię wszystkim.<br />
Czuwajcie!” Marka 13,37. {WB 32.6}<br />
Ciemność stawała się coraz większa. Kult obrazów był coraz bardziej powszechny,<br />
panowały najbardziej absurdalne i bałwochwalcze zwyczaje. Przed obrazami paliły się<br />
świece, a do postaci na nich przedstawionych modlono się. Zabobony do tego stopnia<br />
opanowały umysły ludzkie, iż wydawało się, że człowiek stracił rozsądek. Zmysłowi i<br />
zepsuci kapłani oraz biskupi stali się miłośnikami grzesznych przyjemności. Ludzie biorąc z<br />
nich przykład, pogrążali się w zacofaniu duchowym i grzechu. {WB 32.7}<br />
Dalszy krok w papieskich uzurpacjach uczyniono w jedenastym stuleciu, kiedy papież<br />
Grzegorz VII ogłosił nieomylność Kościoła rzymskiego. Między innymi dowodził, że<br />
Kościół nigdy jeszcze nie zbłądził i nigdy — zgodnie z Pismem Świętym — zbłądzić nie<br />
może. Biblia jednak nie popierała tych twierdzeń papieża. Dumny kapłan rościł sobie prawo<br />
do ustanawiania i zrzucania z tronu władców, do nieomylności i unieważniania wszelkich<br />
Bożych i ludzkich postanowień, podczas gdy nikt nie mógł anulować wydanych przez niego<br />
zarządzeń.5 {WB 33.1}<br />
Despotyczny charakter Grzegorza VII ujawnił się jaskrawo w postępowaniu z cesarzem<br />
niemieckim, Henrykiem IV. Cesarz odważył się przeciwstawić władzy papieskiej, w<br />
odpowiedzi papież rzucił na niego klątwę kościelną i ogłosił detronizację cesarza. Henryk<br />
IV przerażony niewiernością i groźbami podwładnych mu książąt, których nakaz papieski<br />
zwolnił od przysięgi i zachęcił do buntu, zrozumiał, że pogodzenie się z Rzymem jest<br />
jedynym ratunkiem. W towarzystwie żony i wiernych sług przekroczył w zimie Alpy, żeby<br />
ukorzyć się przed papieżem. Gdy przybył do zamku w Canossie, w którym przebywał<br />
Grzegorz VII, zaprowadzono go bez orszaku przybocznego na podwórze, gdzie na ostrym<br />
mrozie, z odkrytą głową i boso, w pokutniczym odzieniu, czekał na pozwolenie zobaczenia<br />
się z papieżem. Dopiero po trzech dniach modlitwy i postu był doprowadzony do niego i<br />
mógł prosić o wybaczenie. Grzegorz VII udzielił mu swego przebaczenia, lecz pod<br />
warunkiem, że Henryk jedynie za przyzwoleniem papieskim obejmie tron i będzie<br />
32
Change language