Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Szatan oskarżył Jakuba przed aniołami Bożymi, domagając się prawa zgładzenia go z<br />
powodu grzechu. Nakłonił Ezawa, by wystąpił przeciwko bratu. Gdy patriarcha przez całą<br />
noc walczył z aniołem, szatan starał się przygnieść go poczuciem winy, aby go w ten sposób<br />
zniechęcić i zachwiać jego zaufanie do Boga. Jakub omal nie zwątpił. Jednak wiedząc, że<br />
bez pomocy nieba zginie, szczerze żałował za swój wielki grzech i prosił o łaskę Bożą. Nie<br />
dał się odwieść od zamierzonego celu, lecz mocno trzymał się Anioła i głośno wołając nie<br />
przestawał prosić, aż zwyciężył. {WB 329.3}<br />
Jak szatan wpłynął na Ezawa, by ten wyszedł do walki przeciw Jakubowi, tak też<br />
wpłynie w czasie ucisku na niezbożnych, aby zniszczyli lud Boży. Podobnie jak oskarżył<br />
Jakuba, tak też oskarży dzieci Boże. Książę zła uważa ludzi za swoich poddanych, ale mała<br />
garstka, która zachowuje przykazania Boże, sprzeciwia się jego władzy. Gdyby udało mu<br />
się zgładzić dzieci Boże z ziemi, jego zwycięstwo byłoby pewne. Szatan widzi, że aniołowie<br />
Boga strzegą tę garstkę i domyśla się, że grzechy zostały im przebaczone, lecz nie wie, że<br />
ich los został już rozstrzygnięty w niebiańskiej świątyni. Zna grzechy do których ich zwiódł,<br />
przedstawia je więc Bogu w przejaskrawionym świetle twierdząc, że ludzie ci podobnie jak<br />
on zasługują na pozbawienie łaski Bożej. Mówi, że Bóg w swej sprawiedliwości nie może<br />
odpuścić im grzechów, a równocześnie potępić go i jego aniołów. Żąda ich jako swego łupu<br />
i chce, aby ich oddano w jego niszczycielskie ręce. {WB 329.4}<br />
Gdy szatan oskarża wiernych Bogu z powodu ich grzechów, Pan pozwala mu kusić ich<br />
do najdalszych granic. Ich zaufanie do Boga, wiara i wytrwałość są ciężko<br />
doświadczane. {WB 329.5}<br />
Gdy myślą o swojej przeszłości, ich nadzieja słabnie, ponieważ w całym swym życiu nie<br />
widzą wiele dobra. Są świadomi swej słabości i niegodności. Szatan stara się przerazić ich<br />
myślą, że ich los jest beznadziejny, że nie mogą być obmyci z grzechu. Stara się w ten<br />
sposób zniszczyć ich wiarę, aby poddali się jego pokusom i porzucili posłuszeństwo wobec<br />
Boga. {WB 330.1}<br />
Chociaż lud Boży otoczony będzie zewsząd wrogami, którzy czyhają na jego upadek, to<br />
jednak obawa, jaka będzie go dręczyć nie jest strachem przed prześladowaniem za prawdę;<br />
wierni Bogu obawiać się będą raczej tego, że nie żałowali w pełni za każdy grzech i że z<br />
powodu jakiegoś przewinienia Chrystus nie dotrzyma wobec nich swej obietnicy, zawartej<br />
w słowach: „Ponieważ zachowałeś nakaz mój, by przy mnie wytrwać, przeto i Ja zachowam<br />
cię w godzinie próby, jaka przyjdzie na cały świat”. Objawienie 3,10. Gdyby mieli<br />
zapewnienie przebaczenia swych grzechów, nie obawialiby się śmierci ani męczeństwa, ale<br />
jeśli okażą się niegodnymi i stracą życie z powodu słabości charakteru, wówczas zhańbią<br />
imię Boże. {WB 330.2}<br />
Gdy widzą wszędzie intrygi, zdradę i bunt, powstaje w nich wielkie pragnienie, gorąca<br />
tęsknota za tym, aby skończyło się to wielkie odstępstwo, by niegodziwość niepobożnych<br />
420
Change language